Lieve mama en papa,
Wat heb ik jullie lief en wat hou ik enorm veel van jullie.
Groetjes en kusjes.
F.
Ps:
Dit zijn de woorden die ik je nooit kon vertellen.
Weet je nog mama? Dat ik 5 jaar was. We verhuisden van de flat naar een eengezinswoning? Ik pakte mijn fietsje en ging op buurtonderzoek uit. Ik vond een gigantische speeltuin achter ons nieuwe huis. Zo eentje met een glijbaan die tot in de hemel kwam. En schommels. Schommels waar ik uuuuuuurenlang op kon schommelen. Droomde van een wereld mooier dan wat zou komen. Een rad. Ik durfde erin te liggen, me goed vast te houden en keer op keer over de kop te gaan. Het leek net het echte leven die later zou komen.
Weet je nog dat ik gezocht werd, gevonden werd en weer opgesloten werd. Ik mocht nooit meer naar die speeltuin. Regelmatig keek ik met tranen in m’n ogen vanuit mijn kamer naar de spelende kinderen. Ik was verdrietig en begreep niet waarom niet alle kinderen hetzelfde konden zijn.
Weet je nog mama? Dat ik 7 jaar was. Ik kon al lezen en kreeg van meneer Molenaar Donald Duckjes als ik de oude kranten naar hem bracht. In één van die Donald Duckjes stond: Nu gratis (…)!
Ik vulde mijn gegevens in, mijn naam en adres en alles. En trots dat ik was dat ik dát kon. Ik deed de brief op de post en een week later hadden we de Donald Duck. Met een rekening. Weet je nog wat er gebeurde? Mama, weet je nog dat jij en papa het hadden geannuleerd? Maar dat 2 weken later toch weer een Donald Duck in de brievenbus lag. Weet je nog wat er toen gebeurde? Ik vond dat zó ongelooflijk onterecht!
Weet je nog dat ik alle ouderavondbrieven verstopte. Want ik wist wat er ging gebeuren als papa thuis kwam. Een 6 voor rekenen was nooit voldoende en als de juffrouw vertelde dat ik me niet concentreerde, was dit genoeg aanleiding tot… nou ja.. jij, papa en ik weten het wel.
Ik deed alsof ik sliep en zat in angst en spanning te wachten tot het moment dat de trap woest beklommen werd. Ik wist dat er 3 seconden zaten tussen de eerste trappenstap en de ruk aan mijn haar.
Lieve mama, weet je nog dat ik heel graag naar de bieb wilde gaan, omdat ik een spreekbeurt had? Ik mocht niet gaan. Ik moest nooit vragen waarom, want die vraag ging gepaard met negeren of harde fysieke botsingen. Ik haalde toen een onvoldoende. En kon niet uitleggen aan de juf dat ik niet mocht gaan.
Lieve mama… er zijn zoveel dingen gebeurd vroeger. Maar jullie wisten niet beter. Jij en papa wisten niet wat opvoeden was. Jij en papa oefenden op mij, als jullie eerste kind. Jij en papa hebben al jullie energie aan mij verspild.
Lieve papa en mama… ik vergeef jullie voor bijna alles wat er gebeurd is. Omdat ik weet dat het niet anders kon. Omdat er geen kennis was. En vooral omdat ik van jullie hou.
Mama, je vertelde me laatst, voor het eerst in je leven: “Mijn dochter, als ik wist wat ik nu weet, had ik die fouten nooit gemaakt.” Voor mij stond dat gelijk aan je excuses maken.
Terwijl ik dit schrijf, gaat mijn hart tekeer, zijn mijn handen trillend en ijskoud, en heb ik een zakdoek bij de hand.
Inmiddels zijn we zoveel jaren verder. Ik heb een gehuwd leven gehad, en ben gezegend met drie kinderen en de liefste en mooiste ex die iemand zich kan wensen. Ik zou willen dat het leven wat simpeler en makkelijker was, helaas is dat niet zo.
Ik ben een volwassen vrouw en over 3 jaar ben ik 40 jaar. Ik leef zoals ik wil leven en zoals ik denk dat goed voor me is. Ik heb de liefste man. En deze man wil ik nooit meer kwijt.
Lieve mama.. weet je dat in de tijd van de profeet er moslimvrouwen waren die gehuwd waren met niet-moslimmannen? En wist je dat de tijd van de profeet een andere tijd is als deze tijd. Toen waren mannen de baas, zij gaven de religie door aan de kinderen en zij leerden wat goed en slecht was.
De tijden zijn veranderd lieve mama. We leven in een maatschappij waar je ook andere mensen kunt tegenkomen dan alleen moslims.
Ik ben toevallig Paul tegengekomen. Hij is de meest lieve, zachtaardige, niet veroordelende man die ik ken. Paul houdt van mij als moslima en hij zal nooit mijn religie bestrijden, mij belachelijk maken of mij van mijn geloof afhouden. Integendeel.
Ik wil mij niet schamen voor mijn liefde voor een niet-moslim. Ik wil trots zijn op ons als eenheid. Ik wil laten zien dat je uit liefde voor Allah en uit liefde voor de liefde heel veel kunt.
Dat hokje waar ik .. en velen met mij, in zijn geplaatst – het hoe-het-moet-hokje – is me te klein geworden. Ik probeer verder te kijken, breder, beter.
Lieve mama, Paul en ik zijn bijna 3jaar samen. Zou je omwille van jouw liefde voor mij, Paul een kans willen geven? Zou je willen en durven accepteren dat niet iedereen hetzelfde denkt als jij? En dat een ieder verantwoordelijk is voor eigen daden?
Lieve mama.. ik zou van de daken willen schreeuwen hoe groot mijn liefde is voor Allah.. voor jou.. en voor Paul!! Maar kunnen mijn grote liefdes ooit de handen ineen slaan en uit liefde de acceptatie vormen die ik mijn hele leven al heb gemist??
Deze blogpost verscheen ook op Republiek Allochtonië.
