Vandaag is dan toch uiteindelijk m’n 32e verjaardag geworden.
“Vier je het? Wat heb je gekregen? Wat ga je doen met je verjaardag? enz” heb ik altijd met een NEE moeten beantwoorden. Vandaag zat ik heel erg te twijfelen. Waarom heb ik al die tijd m’n verjaardagen als onbelangrijk beschouwd?
Enerzijds vanuit een “angst” in het middelpunt te staan. Anderzijds vanuit een islamitische overtuiging dat je niet in het middelpunt mág staan. Verjaardagen zouden als een soort zelfverering gezien kunnen worden. Nog een reden was dat ik mezelf niet waard vond of belangrijk genoeg vond om even als jarige benoemd te worden.
Dus vertelde meestal pas een week of maand later aan vriendinnen dat ik alweer een jaartje ouder was. Alleen m’n familie was op de hoogte van m’n geheim. En m’n toenmalige collega’s wisten het via via.
Dit jaar is het eerste jaar dat ik erg twijfel wat ik ga doen. Zal ik vriendinnen uitnodigen op m’n verjaardagspartijtje, of ze weer uitnodigen om wat lekkers te komen eten onder het mom “Gezellig bij Amoorah langs”.
Na een behoorlijk deep down jaartje mag ik er van mezelf echt wel weer wezen. Ben ik trots als moeder, vrouw, vriendin en vooral trots met en op het werk wat ik mag doen. Niet alleen anderen zien m’n kwaliteiten, ik ook. En ik doe echt waar ik goed in ben. Maar dan ben ik opeens jarig!
Ineens word ik teruggegooid in een periode van onzekerheid. Het leuke hieraan is dat ik sterker ben dan ooit en er toch voor gekozen heb op m’n werk en op twitter bekend te maken dat ik jarig ben. Helemaal geen rekening houdende met het feit dat het gevolg van m’n gedrag is ,dat ik in de picture sta en aandacht krijg.
Pffff ben ik toch echt opgelucht dat zo’n dag ook wel weer snel voorbij is!
