Het is alweer 17 jaar geleden dat je levenloos gewikkeld in een wit dekentje in mijn armen lag.
Tot 3 februari dit jaar kon je niet geregistreerd worden in de Basisregistratie Personen (BRP). Zodra het kon, maakte ik een afspraak bij gemeente Lelystad. 11 februari jl. was het dan zover. Je kreeg écht een plekje. Je mocht officieel bestaan. Je staat nu op het lijstje als mijn zoon, naast je mooie grote zussen. Ik heb drie kinderen!
Je verliest inshaAllah nooit jouw bijzondere plek in mijn hart. Die plek is omringd met warmte en liefde.
Ik denk nog dagelijks aan je.
Ik denk aan je bij het zien van een van de dames die met mij op de zwangerschapscursus zaten. Laatst liep ze in de supermarkt met jonge knul van ca. 17jr. Twee koppen langer dan zijn moeder. Ik moest glimlachen. Je zou sowieso langer zijn geworden dan ik.
Ik denk aan je bij het ophalen of wegbrengen van mij dochter, haar school staat vlak tegenover de vroedvrouwenpraktijk die me nooit serieus nam waardoor gebeurde wat gebeurde.
Ik denk aan je als het kouder wordt, omdat mijn keizersnee weer voelbaar gaat trekken.
Alsof je gedachtentikkertje met me speelt.
“Tikkie, jij bent ‘m….”
Ik ben bang dat het nooit over zal gaan. En ik vind het ook niet erg. Jij hoort bij mij.
00:02u – 3 november 2002. Alhamdolilah voor alles.
Jouw aanwezigheid in je afwezigheid is een waardevolle rijkdom. Voor altijd in mijn hart.
Lief vogeltjesengeltje, vlieg en speel met je neefje en alle andere vogelengeltjes.
Ik geef je weer jouw hemelse highfive. En InshaAllah mag ik je ooit weer in mijn armen sluiten. ???????
Één reactie op “Voor mijn engeltje”
Meelevende groet,