Categorieën
Gedichten NightPoet Teksten

Night poet: De anderen

Jij bent voor mij
Wat anderen zijn
Voor zichzelf

Zij zijn voor
Mijn geluk
Maar tegen liefde
Zoals ik wil
Dat jij voor me bent.

Categorieën
Gedichten NightPoet Teksten

Night poet: Stil

Stil.
Doffe knal
Diep in mij.
En ik lag..
In stukjes.

In zijn armen.
Mezelf bijeenrapend.
Stil

Categorieën
Gedichten NightPoet Teksten

Night poet: Ver

Ik ruik naar hem.
Hij is bij me.
Al is dat niet fysiek.

Liefde.
Immens ver
en zo dichtbij.

Categorieën
Teksten

Ik mis iets, in mijn bodem!

(Dit stuk verscheen eerder op Frontaal Naakt)

Soms kom je mensen tegen die je boeien, die je verrassen en je raken. En soms zou je het liefst zo hard mogelijk willen wegrennen. Nu gebeurt dat niet snel, maar laatst overkwam mij dat.

Op een beurs raakte ik in gesprek met een man. Op het eerste gezicht een aardige man. Maar goed, ik heb geleerd niet meer op eerste gezichten af te gaan. Want als de masker af is, weet je nooit wat je tegen zult komen. Na wat grapjes vroeg de man me waar ik vandaan kwam.
Vaak voel ik waar zo’n gesprek naartoe gaat en om het te redden, geef er een draai de andere richting op. Deze keer was er weinig ontkomen aan. De man leek geïnteresseerd in mijn achtergrond. Overgeïnteresseerd!

Ik antwoordde naïef en beleefd dat ik in Lelystad woon. “Oh u bedoelt mijn geboorteplaats?! Dat is Sassenheim.” Ik glimlachte en zag aan zijn gezicht dat het
niet de juiste antwoord was. “Ja, ok, maar je achtergrond is niet Nederlands toch?”
probeerde hij.
“Wat bedoelt u met ‘mijn achtergrond?”
“Waar komen je ouders vandaan? Ik durf te wedden dat zij niet van Nederland zijn.”
“Ohhh, mijn ouders”, zei ik zogenaamd nietsvermoedend. “Die komen uit Marokko.”

In zijn ogen zag ik intense opluchting. Hij kon het niet uitstaan dat hij me niet snel genoeg in een hokje geplaatst kreeg. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen, alsof hij wilde zeggen “Ik begon al te twijfelen, maar ik ben niet toch niet gek!”

Dit waren momenten waar ik voor vreesde. Als iemand dolgraag, kosten wat kost, mijn afkomst wil weten, voorspelt het doorgaans weinig goeds. Quasi geïnteresseerd vroeg hij door met een groen sausje. “Hoe komt het toch jullie Marokkanen vaak zo crimineel zijn? Ik bedoel, voornamelijk de jongens hoor. De meiden doen het best goed. Kijk, ik kom uit Schiedam, en daar moest je echt niet na 20u de straat op, want dan werd je zeker beroofd. Nee, ik ben zelf nooit beroofd.”
Ik probeerde de vriendelijke mentaal uitgedaagde man met inmiddels kwijldraden langs zijn kin te onderbreken. “Meneer, wat vervelend dat u zich zo bang voelt. Lijkt me echt een vreselijk gevoel om continue in angst te leven. Helaas moet ik u bekennen dat elke groep rotte appels heeft.” Dooddoeners FTW, dacht ik in mijn sarcasme. Aan de andere kant, wat valt er nog te discussiëren met deze man?

De vriendelijke man vervolgde: “Kijk, wij hier in Nederland, vinden het soms lastig te begrijpen waarom jullie Marokkanen zo crimineel zijn. Waar ligt dat toch aan?”
Hij keek me verwachtingsvol aan, intens hopend op mijn verlossende antwoord. Ik had hem van alles kunnen uitleggen, over het niet (volledig) kloppen van zijn stelling, over de opvoeding, over CBS-onderzoeken, enz. Ik besloot wijs mijn mond te houden en mijn schouders op te halen.

Godzijdank had de man zelf een briljante verklaring: “Ik heb me laten vertellen. En volgens mij kan het ook niet anders. Namelijk dat… (even was hij stil, met een intelligente vinger op zijn kin) … dat er in de Marokkaanse bodem aan bepaalde grondstoffen ontbreekt. Daarom zijn Marokkanen zo crimineel!!”
Hij keek me aan met een voor mij onbekende grootsheid, alsof hij zelf in de Marokkaanse bodems was gaan graven, op zoek naar hetgeen ontbreekt in de Marokkaanse bodem.

Mijn verbazing onderdrukkend en kijkend op mijn horloge die ik niet om had, vertelde ik hem haastig dat ik ontzettend moest rennen. Want stel je voor dat zelfs mijn Marokkaanse te-laat-kom-praktijken ook toegedicht zouden worden aan het gebrek in mijn bodem.

woestijn-marokko

Categorieën
Gedichten Opgelucht Seks Teksten

Verhit

Prachtige ogen prikken dwars door me heen

Categorieën
Opgelucht Teksten Voordrachten

spoken word: “Zwarte Bladzijde”

Naar aanleiding van de tentoonstelling “Manumission” van Shehera Grot is er door haar, in samenwerking met Derek Otte, een spoken word “Zwarte Bladzijde” georganiseerd.

De tentoonstelling van Shehera gaat over ‘150 jaar afschaffing van de slavernij; Beeldende kunst, zonder woorden!’ en is tot 1 september te zien in Rotterdam bij Roodkapje (adres: Teilingerstraat 128).

Categorieën
Teksten

Camera(v)angst

Mij zie je eerder achter de camera, dan ervoor. Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik regelmatig zelfportretten maak, waarbij ik de eerste lijntjes wegvaag door een filtertje ervoor te gooien. Ik zeg zelfportretten. Foto’s die anderen van mij nemen, zijn mislukt nog voor ze genomen worden. Dus kansloos!

Dus als ik die camera in handen heb, hou ik ‘m op een dusdanige hoogte dat mijn ogen niet al teveel loensen, mijn onderkin niet als een tweede gezicht trots prijkt en mijn grijze haren de foto niet zwartwit verkleuren.

Nu overdrijf ik wat, want op zich ben ik best knap. Althans op die foto’s.

Tot ik een keer bij Lucy Lambriex op bezoek was. Zoals altijd bij haar een zaligheid met gezelligheid en veel lekkernijen. Ze liet de woorden “hoofddoek, mobieltje, leuk, fietsen, geweldig, ideetjes en spontaan” vallen.

Hoofdbrekende over de opdracht, wat voor kleding doe ik aan, welk make up gebruik ik en hoe kom ik aan een hoofddoek. De hoofddoek die ik jarenlang heb gedragen, heb ik ergens onvindbaar ver weg verstopt. Simpel omdat ik er toch niets meer mee deed.

Bij Lucy aangekomen, hoopte ik onder de hoofddoekopdracht te komen. Mijn smoesje “Sorry, maar ik kon niet aan een hoofddoek komen en de mijne heb ik verstopt.” werkte niet helemaal. Haar reactie was relaxed. Lukt het niet nu, dan een andere keer. Ik had nog wat kleding mee voor andere opdrachten. Waaronder een Marokkaanse jurk.

Maar aangestoken door haar enthousiasme, openheid, creativiteit en warme overkomen, kreeg ik een ingeving. Ik trok  mijn strapless jurkje uit, met de vraag of er niet zomaar iemand binnenloopt. De kans was er, want ze had bezoek in haar tuinhuisje. Nou ja pech. Dan troffen ze me maar even zo aan. Had er toch een shirtje en kort broekje onder aan. Ik bond het jurkje om mijn hoofd. Lucy had nog een bakje speldjes, die ik gebruikte om te boel bij elkaar te houden.

Ik had een Marokkaanse jurk bij me, die trok ik aan. En met strapless jurkje om mijn hoofd gebonden met mobiel ertussen zijn we aan de slag gegaan. Op richting het Vondelpark.

Ik liet mijn angst om scheel, stom, raar op de foto’s te staan compleet los. Dit overigens geheel te wijten aan Lucy!

Het resultaat is geweldig. Al zeg ik het zelf. Voor elk mislukte foto staat er een prachtige foto waar ik mezelf soms niet in herken. Lucy wakkerde mijn creativiteit aan. Ik werd losser, danste en rende rond. Flirtte met Henk die me op afstand toejuichte en riep dat ik wel zijn type was. Knuffelde bomen en belde vooral met mobiel in mijn hoofddoek, dit was de opdracht.

 

Goed voor nog een fotosessie met Lucy? Absoluut! Ik kan niet wachten tot ze me weer nodig heeft.

 

 

Categorieën
Teksten

Driemaal is scheepsrecht..

Meedogenloos kabaal gevolgd door sterretjes. Ik kon maar net een derde dreun op mijn hoofd ontwijken.

Verlamd kijk ik naar mijn lichaam in het spiegelbeeld van de met vette kindervingertjes bevuilde spiegel. Het leven kijkt me provocerend aan. Een minachtende blik. Alsof het wil zeggen: “Wat dacht je dan? Dat het altijd rozengeur en maneschijn is? Het is even genoeg met de pret.”

Mijn hoofd bloedde inwendig.

De eerste klap had ik niet in de hand. Mijn allerliefste, mijn moeder, werd aan haar hart geopereerd. De krachtigste vrouw in mijn leven. Nadat ze veel te veel bloed had verloren is ze nu godzijdank langzaam aan het aansterken. Ik heb haar beloofd met haar de marathon te lopen van het ziekenhuis naar huis. Ze heeft nu toch een beter hart, dus kan het.

De tweede klap heb ik evenmin in de hand. Mijn broertje en schoonzusje hebben een prachtig “kindje met vraagtekens” gekregen. Ziekte van Hirschsprung. Maar dan in extreme vorm. Er werd door het ziekenhuis zelfs gesproken over hoe verder… qua beëindigen.. qua begrafenis… Ik wil en kan er niet aan denken!
Bovendien, alleen Allah heeft alles in z’n handen.
Zolang het wondertje leeft, zullen er onzekerheden blijven. Voor de ouders een vreselijke en onzekere periode. Dan voel je je machteloos. Waar ik kan, probeer ik er te zijn.

“Ik moet je helaas mededelen dat je contract niet verlengd wordt.” Heel even werd het zwart… en toen sloeg toch de paniek toe. Hoe nu?
Al redelijk gauw kreeg ik weer adem. Alles komt toch altijd op de pootjes terecht! Ik ben er levend bewijs van. First things First.

Terwijl mijn moeder in haar huis rondhuppelt alsof er nooit iets gebeurd is, harira voor ons kookt en mijn dochters een nachtje te logeren heeft, geniet ik van haar kracht.
Haar aanwezigheid houdt ons allen bij elkaar.

De volmaakte planning zou niet compleet zijn als ik niet nog even tussendoor geopereerd word aan een acute blindedarmontsteking.

Ik laat die marathon ook maar even in de vrieskast liggen.

 

Focus ligt nu op mijn eigen praktijk beginnen. Later meer hierover…

 

Categorieën
Familie Teksten

10 jaar geleden

Na lang tobben, besloot ik toch te gaan. Simpel omdat ik geen mogelijkheid zag op een ander tijdstip zijn grafje te bezoeken.

Categorieën
Familie Teksten Voordrachten

“Mijn omaatje” voordracht op ‘Oorsmeer’ (2012)

Voordracht op ‘Oorsmeer’ in Rotterdam.
Bekijk ook de volledige tekst.

http://www.youtube.com/watch?v=hGxBorOus50