Je was mijn eerste.. m’n aankomend gelukje.

En toen was het zover. De liefde van m’n leven was inmiddels een jaar moslim. Tijd voor mij om mezelf als voorbeeldige moslima te gedragen. De wilde haren moesten maar eens opgeborgen worden. We liepen richting het CS Den Haag en ik besloot het hem te vertellen: “Ik wil hoofddoek gaan dragen.” Hij beantwoordde wat ik zei met een kus.

Het was mijn keuze en ik was er trots op. Had argumenten genoeg om mn familie te overtuigen. Mn moeder volgde, daarna mn zusje. Zelfs mn tantes in Marokko gingen zich sluieren. M’n oma (in Marokko) was de enige die het niet zag zitten: “Haal die lap stof van je kop, troela!! Je bent nog veel te jong hiervoor.”

Ze had gelijk. Na 9 jaar kom ik daar achter. Mn omaatje heeft altijd gelijk. Zelfs als ze geen gelijk heeft, heeft ze gelijk! M’n lieve omaatje is inmiddels alweer 7 jaar geleden overleden.

Het is een intense worsteling. Nee.. niet omdat Wilders zo graag van de kopvod af wil. Voor hem hou ik hem juist op. Niet omdat een deel van de maatschappij verwacht. Die kan m’n rug op. Het is een innerlijk gevecht die diep in mij woelt. Een eenzame strijd die alleen ik kan voeren.

Een paar jaar geleden moest mn jongste zusje noodgedwongen uit huis. Het ging niet meer. Er was teveel onbegrip en ze had iets wat later PTSS bleek te zijn. Omdat het bij de opvang niet meer ging, was er geen mogelijkheid meer dan bij ons te komen. Dit heeft bij mij zoveel naar boven gebracht. Ze is in totaal driekwart jaar bij ons gebleven. De jaren erna waren met ups en diepe downs. Het afgelopen jaar besloot ik hier een einde aan te maken. Aan de ups en downs.

Ik kreeg een nieuwe baan in Leeuwarden. En het ging erg goed. Beter dan ooit. Maar ook dit was tijdelijk. Ik ging steeds meer inzien dat mijn interpretatie van religie me weinig vrijheden gaf. Vrijheden waar ik naar hunkerde. Ik wilde weg.. gaan en staan waar ik wilde.. ik wilde alleen reizen. Ik wilde uit.. eigenlijk alles doen wat ik als opstandig puber gemist had!

Steeds meer leerde en kon ik buiten m’n zelfopgelegde en mn referentiekaders denken. Het voelde enerzijds verademend, anderszijds verstikkend. Hoe kan ik dingen verantwoorden.. richting mn Allah, huwelijk, familie.. Ik was inmiddels wie ik ben.. een sterke vrouw met eigen mening.. niet omver te slaan.. kom niet aan m’n hoofddoek.. haast ontastbaar. Wilders kon zich een end rechtsrukken. Ik had er maling aan. Ik had maling aan veel. Sterker nog, ik heb nooit problemen of hinder ondervonden aan het dragen van m’n hoofddoek.

Toen ik in 2001 bij de Bijenkorf A’dam solliciteerde, werd ik aangenomen en was ik de eerste vrouw met hoofddoek die bleef (de 2 voor mij waren binnen een paar dagen weggepest). Die zich niet liet kleineren door klanten en collega’s. Men is me gaan respecteren en collega’s en m’n directe leidinggevende wilden niet dat ik wegging. Overal waar ik kwam, kwam er een vrouw binnen en geen hoofddoek. Zelfs in Friesland, waar ik bij gezinnen thuis kwam, lieten gezinnen me binnen, lieten ze toe tot hun diepste huiselijke kwesties.

Toch.. Toch wilde ik die wind door mn haren voelen. Toch wilde ik m’n wilde haren weer terug. M’n zelfonderdrukte wilde haren. Toch wilde ik met m’n meiden het zwembad in kunnen duiken. Ik wilde me niet druk hoeven te maken dat een buurman me hoofddoekloos in de achtertuin zou zien. Niet meer 24/7 rekening hoeven te houden met anderen die m’n haar zouden zien.

Stap voor stap is het losmaken begonnen. Eerst m’n eigen losmaken. En daar zit ik nog zwaar middenin.

Voor menig buitenstaander is dit een onbegrijpelijk proces. Wat ik weer snap. Het losmaken van het diepingewortelde angst voor bestraffing als je niet doet wat je Schepper van je verlangt. Alleen iemand die ook gelooft, zou het kunnen begrijpen, en zelfs dán zou diegeen mijn keuzes moeilijk begrijpen. Het maakt eigenlijk ook niet echt uit. Als IK er maar uitkom. Want … m’n omaatje had gelijk!

Ja.. ze had gelijk..

“Maham wat staat hier?” M’n lieve schrijflerende kleuter toonde me een blaadje waarop ze wat lettertjes had gekrabbeld. Ik lees het voor… Sinera, schatje! Ze vraagt het me nogmaals, maar deze keer met een wat verdrietigere toon. Opnieuw lees ik haar “Sinera” voor.

Ineens begint m’n meisje intens verdrietig te huilen. “Maar lieverd, waarom ben je zo verdrietig? Wat wil je dat mama leest?” Ze krijgt amper het woord over haar lippen… maar uiteindelijk zei ze zachtjes snikkend: “Zinedine”

Ze was zich op dat moment plots bewust geworden dat ze nog een broertje had. En vuurde allerlei vragen op me af. Waarom is Zinedine dood? Ik vind hem zo lief. Waarom wilde Allah dat? Hoe klein was Zinedine dan? Wordt Zinedine weer een keer wakker? … en hartverscheurend huilen …

Ik kon niet alle vragen beantwoorden, had en heb voor mezelf nog geen antwoorden. Maar ik kon haar wel troosten. Nam haar op mn schoot en troostte haar.. ze mocht verdrietig zijn!!

En daar ging de vragen weer. Is hij ouder dan mij? Net als de broer van Loïs (haar beste vriendinnetje)? Maar waarom heb ík dan geen oudere broer net Loïs? Komt hij weer terug? En ze ging nog een tijdje door..

Ik gunde m’n meisje haar verdriet, die ik zelf niet mocht voelen… maar heb geen idee of ik het goed gedaan had. Ze mocht huilen, wat ik zelf niet mocht. Mn meid mocht vragen.. ze mocht me kapotvragen. Al wist ik geen antwoord, ik kon haar alleen troosten en samen met haar de leegte van ons verloren zoontje en broer ervaren.

Sinera… Ze was bezig Zinedine te schrijven, tot ze bij de vierde letter overging op haar eigen naam. De h, laatste letter van haar naam had ze doorgekrast. Sinerah ….. Zinedine en Inshirah in 1!!! Het kwartje viel pas veel later bij mij.

Laura… de ontmoeting

M’n eerste ontmoeting met Laura was een bijzondere. We spraken af in de café van de bibliotheek. Het eerste wat me opviel was dat ze er in het veel mooier, jonger en levendiger uitzag dan op haar ava (@Lauratie). Inmiddels heeft ze een andere ava die iets dichter bij de echte Laura komt.

Ons gesprek was zo vertrouwd, mooi en diepgaand dat ik haar uitnodigde mee te komen naar huis. Ik moest mijn dochters van school ophalen en stelde haar voor mee te gaan. Bij voorbaat waarschuwde ik haar dat m’n dochters echte kat uit de boomkijkers zijn. Hier had ze volkomen begrip voor en stelde zelf voor om zich erg op de achtergrond te houden.

Onderweg naar huis gaven mn meiden Laura geen blijk van aandacht. Ik haar aan hen voorgesteld als m’n nieuwe vriendin, ze kwam mee naar huis. Af en toe keken ze even om, om vervolgens tegen mij verder te kletsen over hun schoolavonturen.

Na het eten, wilde mn oudste tekenen. Ze pakte papier en kleurtjes en vroeg me haar te helpen bij het tekenen van een ster. Dit probeerde al een paar dagen, maar het is er steeds niet van gekomen. Omdat ik aan het afwassen was, bood Laura aan een ster te tekenen.

Sindsdien zijn mn meiden helemaal weg van Laura. Inshirah zei me: “Mama, als Zinedine jarig is, wil ik een tekening voor hem maken, mag dat?” “Ja natuurlijk lieverd!!” “Maar mama, dan wil ik die samen met Laura maken, ok?” “Prima, meis”

Laura is inmiddels voor de tweede keer bij ons langsgeweest. Ik heb me verbaasd over de reactie van m’n meiden op haar, vooral die van Inshirah, die altijd (ondanks dat ze je kent) toch wat terughoudend is. Ze dook letterlijk in Laura’s armen.

Ik geniet ervan om het te zien.. alleen veel dingen bevat ik niet.. Zou er dan toch iets zijn tussen Laura en Sinera? Met de ster als hulpmiddel voor mij om het diep verdrongen verdriet toch te verwerken?

…..

Zo ontmoet je via twitter de leukste tweeps. Na een aantal ontmoetingen met verschillende twitteraars besloot ik deze dame ook te ontmoeten. We hadden al een afspraak gemaakt, maar het kwam er maar niet van tot die ene donderdag.

Slachtoffer mensenhandel

AMSTERDAM – Jaarlijks worden in Nederland duizenden mensen slachtoffer van mensenhandel.

(bron: http://bit.ly/dnJ3TT)

Deze slachtoffers zijn kwetsbaar en vinden het vaak onveilig om aangifte te doen. Ze vermijden eerder contact met de politie. Neem het verhaal van X, die uiteindelijk wel de moed bij elkaar raapte om haar verhaal te doen bij de vreemdelingenpolitie.

X is op 15-jarige leeftijd samen met een vriend van haar overleden moeder vanuit Ethiopië naar Nederland gekomen. Eenmaal in Nederland blijkt die vriend geen goede bedoelingen te hebben. Hij wil dat zij met verschillende mannen naar bed gaat. Nadat X duidelijk maakt hier niet aan mee te willen werken, pakt hij haar paspoort en al haar persoonlijke bezittingen af. Daarna is hij verdwenen en X heeft hem nooit meer gezien.

Daar sta je dan, in een vreemd land zonder paspoort en illegaal zonder papieren. Zij vindt onderdak bij een kerk. Enige tijd later wordt X aangehouden door de politie en zij kan zich niet identificeren. Op het politiebureau vertelt X hoe zij hier is terechtgekomen. De vreemdelingenpolitie laat haar weer gaan en legt haar een meldplicht op. Wel adviseert zij X om goed na te denken over een mogelijke aangifte tegen de vriend van haar moeder.

In de periode daarna doet X tweemaal bij de politie haar verhaal over haar reis naar Nederland en de gebeurtenissen die daarop volgden. De politie stelt hiervan een rapportage op maar ziet onvoldoende aanknopingspunten in haar verhaal en maakt daarom geen officiële aangifte op. Zij wilde echter wél aangifte doen en dient een klacht in. Omdat zij er met de politie niet uitkomt, roept zij, via haar advocaat, mijn hulp in.

Ik vind het goed dat politie en justitie prioriteit geven aan het bestrijden van mensenhandel. Er is ook een speciale beschermingsregeling. Vermoedelijke slachtoffers van mensenhandel krijgen verblijfspapieren voor de periode dat zij meewerken aan de opsporing en vervolging van de van mensenhandel verdachte persoon. Bij de geringste aanwijzing dat er sprake is van mensenhandel dient de politie vermoedelijke slachtoffers te wijzen op de mogelijkheid tot het doen van aangifte. Ook hoort de politie in zo’n geval slachtoffers een bedenktijd van drie maanden te geven om te beslissen of zij aangifte willen doen.

In de zaak van X heeft de politie niet gehandeld volgens deze regeling. X heeft geen verblijfspapieren gekregen. Daardoor verbleef zij steeds illegaal in Nederland. Ook is zij daardoor een aantal voorzieningen misgelopen. Dit betreur ik. Zeker in deze situatie. De politie heeft X immers uitgenodigd om aangifte te doen. Dan is het raar om vervolgens geen proces-verbaal op te maken. Het komt niet overtuigend over dat de politie vindt dat er onvoldoende aanknopingspunten voor de vervolging van de dader zijn.

De vreemdelingenpolitie heeft mij inmiddels laten weten dat zij de regeling voor mensenhandel voortaan op de juiste manier toepast. Daar ben ik blij om, het gaat hier immers om kwetsbare vreemdelingen. En X heeft inmiddels een verblijfsvergunning gekregen.

1e gedicht (3-nov-’02)

Een leeg nestje, doelloos in het water
Een leeg hart, doelloos in mijn lichaam
Geen gevoel van vreugde, liefde, een glimlach
Geen gevoel van woede, verdriet, een traan
Wat eerst vloed was, is nu eb
Laat het gevoel maar wegebben…

2e gedicht (3-nov-’09)

Ik ben je zeker niet vergeten kleintje lief
Je hebt zit verborgen heel diep in m’n hart
Na 7 jr wilde je me toch eraan herinneren lief
Nu er weer ruimte is, ik had het kunnen weten
Toch durf ik dat verdriet niet aan
Niet omdat ik niet wil
Maar ik kan de taal van verdriet niet verstaan

(M’n lieve Zinedine, heeft het 8,5mnd in m’n belly volgehouden)

Gister ontving ik een smsje van een vriendin dat ik morgen van harte welkom was op de geboortefeest van haar kind!

Vandaag lag ik in mn huiskleding languit op de bank een dikke map te lezen. Tot ik me plots besefte dat ik voor vanavond nog een feestelijke uitnodiging had staan. Ben meteen naar boven gerend, en voor ik het wist had ik mezelf in feestelijke kleding gehesen. Met de auto was ik binnen 3 min. op de locatie.

Bij binnenkomst voelde ik weerstand. Eigenlijk verlangde ik erg naar m’n mannetje, bankje, dekentje, pantoffeltjes, huiskleertjes, snurkende meisjes. Van de 2 tafels koos ik de meest lege tafel waar maar 2 vrouwen zaten. Ik probeerde het mezelf gezellig te maken door zo af en toe iets te twitteren. Maar toen ik zag dat m’n twittervrienden het lieten afweten, moést ik wel iets met de dames aan tafel.

Langzaamaan druppelden de vrouwen binnen. Na een uur was mijn tafeltje bijna vol. Een aantal oudere dames, en een paar meiden van mijn leeftijd. Contactgestoord als ik op sommige momenten kan zijn, merkte ik op dat de dadels heerlijk sappig waren om me vervolgens junkerig te storten op m’n trouwe bijna overleden mobieltje.

Af en toe ving ik wat op van de gesprekken die de vrouwen onderling hadden. Maar ik voelde weinig behoefte om me erin te mengen. Tot tijdens het eten onze tafeloudste (ontzettend lieve vrouw) begon over hoe geweldig haar leven vroeger was. Ze hoefde zich nergens druk over te maken en nam genoegen met datgeen wat ze had. Ze had een goeie auto, een huis, lieve man en kinderen, veel kinderen. En ze konden elk jaar naar Marokko, waar ze van haar spaarcentjes weer mooie Marokkaanse jurken en goud kon kopen.
Ik voelde me haast een beetje aangesproken en probeerde met m’n halfgebrekkerige Marokkaans uit te leggen dat het niet zo is dat wij nu geen genoegen meer nemen met datgeen we hebben.

Met we bedoelde ik ‘onze generatie’ versus hun generatie. Af en toe keek ik naar mn evenoude buurvrouw die dan bevestigend knikte. Ik legde uit dat de maatschappij van nu maakt dat vrouwen bijna gedwongen worden om ook te werken. Onze generatie hecht volgens mij ook iets minder waarde aan Marokkaanse jurken en goud… nee willen graag leuke dingen doen, karten met je liefje, uit eten met vriendinnen, een filmpje pakken enz. Dingen waar onze ouders niet voor wilden of konden kiezen.

Onze tafeloudste vertelde over de gezelligheid van het elkaar wekelijks bezoeken. Elke week drukte van familie en vrienden. En verweet ons… jeugd van tegenwoordig, dat we altijd over 3 dingen klagen: We hebben geen tijd, we zijn erg moe en we hebben geen geld. Ik kon m’n glimlach niet onderdrukken want deze vrouw was wijs en sprak de waarheid.
In gedachte verzonken, dacht ik aan m’n lieve mama, die als ze me uitnodigde te horen kreeg dat ik geen tijd heb, of ik was erg moe… En de laatste keer heb ik gewoon eerlijk gezegd dat ik gewoon geen geld had om te komen.

Ik concentreerde me op het overheerlijke eten die de tafeloudste heeft gemaakt. Zij heeft tijdens de geboortefeesten van mijn dochters ook voor het eten gezorgd. Ik hoorde haar zeggen dat ze erg lui was en dacht bij mezelf: Nou, als zij zichzelf al lui noemt, hoe moet ik mezelf dan noemen?

De gesprekken werden steeds lachwekkender. Het ene verhaal volgde het andere op, en de vrouwen hadden enorme lol. Ik was nogal traag van begrip omdat het eten me te lekker smaakte om me op andere zaken te concentreren. Tot ik iets met behaard en erin gaan hoorde.

Ik stopte met eten en spitste m’n oren. De tafeloudste vertelde dat ze een keer bezoek kreeg van een vrouw en haar berberman die de Marokkaanse taal niet zo machtig was. En nog een stel. Ze waren gezellig aan het praten tot ze op een onderwerp kwamen waarbij de berberman tegen z’n vrouw zei: “Sinds wanneer heb je dat behaarde ding, ik kreeg hem er niet meer in. Je moet die haren weghalen” De echtgenoot van onze tafeloudste riep de man tot orde: “Hey man, wat zeg je nu allemaal!!” De rest moest vreselijk lachen… De arme ‘brievenbusberber’ wist niet hoe hij de brievenbusborstel in het Marokkaans moest noemen waardoor z’n uitspraken hilarisch werden.

Alle vrouwen aan tafel lagen stuk voor stuk in een scheur en de een na de ander deed er een schepje bovenop: “Was die man niet getrouwd? Heeft ie nooit een naakte vrouw gezien? Was z’n vrouw altijd onthaard?” De lol kon niet meer op, en ik…. ik zat op het puntje van m’n stoel, met de vork in m’n hand met m’n oren te klapperen.
Wat een geweldige openheid! Van onze eigen eerste generatie!

M’n avond kon niet meer stuk, het ene na het andere sappige verhaal werd aan tafel verteld.
Een andere oude dame, die de glazen serveerde hoorde ons praten en bleef staan om haar verhaal over de vreemdgangtaferelen in Marokko te vertellen. Ik bleef vragen stellen omdat ik gewoon niet begreep. Het gebeurde vroeger regelmatig dat de man tegen z’n vrouw zei dat ze ruimte moest maken. Dit betekende dat hij bezoek zou krijgen van een vriend. In het echt bleek dit een vrouw te zijn die zich heeft gekleed als man. De traditie wil dat toentertijd de vrouw niet in de ruimte mag komen waar de man zich met z’n vrienden bevind. Zo kon hij doen en laten wat hij wilde.
Omgekeerd deden vrouwen dit net zo hard. Lieten hun vriendin langskomen voor een gezellige avond. In feite dus een man met een niqaab en lange gewaden. Zo werd de vrouw een paar uur met rust gelaten!
M’n oren klapperden steeds harder.

Een ander verhaal wat zich eveneens in Marokko afspeelde over een getrouwde vrouw met 4 kinderen die zich ook kleedde in een lang gewaad en wekelijks een voorkeursbehandeling kreeg bij een bankdirecteur (ik geloof in Casablanca). Ze gebruikte de spiraal en tijdens één van hun kriksessies gebeurde er iets waardoor ze in elkaar vast bleven zitten. Zij gilde het uit van de pijn en die man kon er niet meer uit. Toen mensen kwamen kijken wat er aan de hand was, zagen ze dus dat de moslimavoorkeursbehandeling iets anders inhield dan ze zich ooit hadden voorgesteld. Ze moesten met de ambulance opgehaald worden, nog steeds romantisch in elkaar verstrengeld. Buiten stond inmiddels de pers … en dit zou vervolgens een groot mediaschandaal zijn geworden.
M’n oren sprongen nu bijna spontaan uit m’n hoofddoek…

Ik was blij verrast en vond het geweldig een avond mee te maken waarin deze generatie vrouwen weliswaar in bedekte termen over seksualiteit konden praten.

Omdat ik overtuigd ben van de kracht van online samenwerken, riep ik op twitter:
“Het toppunt van integratie zou zijn als ik een Friese hoofddoek zou dragen.” Een week later deed Wilders zijn uitspraak over de ‘kopvoddentax’.

Keimpe Bleeker, op twitter bekend als @bleekerk was een connectie die het initiatief meteen oppakte. Hij stelde voor samen met zijn vrouw Janny het Friese hoofddoek te maken. Awesome!
Dit kon naar onze mening niet zomaar gebeuren. We zochten publiciteit en Neerlands medialand pakte het keurig op.

Morgen word ik opgehaald door een miniploegje van Omrop Fryslan om de straten op te gaan. Het filmpje is dan om 17u op Omrop Fryslan te zien. Hier nog een andere uitzending. En for the fun of it.. nog een filmpje.

Wederzijdse integratie kan niet afgedwongen worden, het is iets dat je samen moet doen. Iets dat je door middel van cocreatie online via de social media tot stand kan laten komen. Keimpe & Janny en ik vormen een goed voorbeeld.

Morgen wordt het Friese hoofddoek officieel aan me overhandigd.

Menig vrouw zal het wel herkennen. Het dubbele gevoel van Yes en Shit tegelijk! De eeuwige twijfel, onzekerheid en ontevredenheid over eigen lichaam.

Dat had ik dus vanochtend toen ik op de weegschaal stond. In totaal 5kg afgevallen sinds m´n laatste blogje hier. Het eerste wat door me heenging was YES! Maar dat gevoel sloeg al meteen om in SHIT!

In jaren ben ik niet afgevallen tijdens Ramadan, terwijl dat misschien wel altijd m´n verwachting was. Voordat de vastenmaand begon, had ik me voorgenomen, weer of geen weer, honger of geen honger, ik zal gaan lopen. Alleen heb ik niet overzien hoeveel het voorbereiden vh avondmaal aan tijd in beslag nam. Dus moest ik m´n programma omgooien. Dit betekent dat ik heb besloten niet meer te lopen tijdens Ramadan. Dus had ik me voorbereid had op het aankomen in gewicht.. maar dit bleef uit.

Nu is het bij gelukkig niet zo ernstig gesteld, dat ik kosten wat kost, moet afvallen. Of dat m’n onzekerheid m’n leven dusdanig beinvloed. Of dat ik dagelijks kijk naar al die bewerkte modellenlichamen. Al moet ik wel bekennen dat toen ik niet meer in mt42 pastte, ik dat wel een tijdje heb ontkent. Kosten wat kost zou en moest ik erin passen. Dit heeft nogal eens geleid tot ademloze dagen. Maar helaas werkt het zo bij me.. ik schiet eerst een tijd lang in de ontkenningsfase, voordat ik de situatie kan en wil omarmen. Wat inmiddels allang is gebeurd. Ik ben van mening dat je én volslank én ontzettend mooi en sexy kan zijn. Als je maar de juiste kleding combineert.

Yes voelde ik dus omdat ik weer wat kwijt was. Ik heb geen haast bij het afvallen, wil het alleen graag om wat fitter te zijn voor de meiden. Maar goed, het moet de tijd krijgen, en ik moet m´n doel voor ogen houden, namelijk de Nijmegen4Daagse! Motivatie is daarom noodzakelijk.

Het Shitgevoel wat ik daarna kreeg, had vooral te maken met m´n eetpatroon van de laatste dagen. Ik had genoeg aan een kom soep en in de ochtend dronk water, dus van gezond afvallen kan je niet spreken. But let´s say.. je moet érgens starten, toch?!