Categorieën
Opgelucht

Ongeluk deel 1

Zo ontmoet je via twitter de leukste tweeps. Na een aantal ontmoetingen met verschillende twitteraars besloot ik deze dame ook te ontmoeten. We hadden al een afspraak gemaakt, maar het kwam er maar niet van tot die ene donderdag.

De meiden hadden vrij van school ivm een studiedag. Ik twijfelde of ik ze zou meenemen, maar gezien onze telefonische gesprekken, besloot ik ze naar de BSO te brengen. In de auto nog even een lippenstiftje en oogpotloodje erop gegooid en mn weg genomen richting Joure.
Nog voor de Ketelbrug gaven de matrixborden aan de snelheid te verminderen.. 90.. 70.. 50.. en ik was braaf, wat ik normaliter niet ben als ik op de snelweg ben, toegegeven. Maar met de Ketelbrug, waar inmiddels al een jaar overheen moest voor mn werk, weet je het nooit. Dus remde rustig af, maar twijfelde. Ik twijfelde omdat de lampjes niet gingen knipperen, wat volgens mij wel normaal is als de slagbomen naar beneden komen, maar besloot met 30km/h toch te stoppen.
Op dat moment voelde ik me ineens met een onvoorstelbare harde dreun naar voren schieten. Even wist ik het niet meer.. blackout!
Gedachtes die door mn hoofd gingen: Oh mijn god.. ik leef ik leef.. achteruitkijkspiegel.. huh.. achterruit ligt op de kinderstoeltjes.. huh .. ohh shit ik moet remmen.. hoe moest ik ook al weer remmen.. ik kom er niet bij.. stoel ver naar achter geklapt.. Gaspedaal, nee fuck.. koppeling… argh.. rem .. hard remmen ..
En ca. 70m verderop kwam ik hard tot stilstand. Ineens hoorde ik heel hard getoeter van de bus achter me. Ohhhhh shit, die brug gaat open. Ik werd volledig overgenomen door een paniekaanval die ik nooit eerder heb ervaren (terwijl ik dit typ trillen mn handen weer).
Ik gooide de deur open en probeerde eruit te kruipen. Maar dit lukte niet meteen, moest eerst mn gordel openmaken. Paniek dat die brug openging ontnam mn redelijk weldenkende brein!
Ik schoot uit de auto, en zoals alleen in een actiefilm kan gebeuren, rende ik naar de bus. Paniekerig roepend dat die brug niet openmoest, alles lag nog in mn auto! De chauffeuse die ook geschrokken was bevestigde dat de rode lampen niet zijn gaan branden, dat ze daarom dacht door te moeten rijden. Ze zei me ook dat me niet meer kon ontwijken, haar remweg was langer dan mijn snelle auto. Ze vroeg me hoe het met me ging.. ik kon niet goed meer antwoorden op dat moment.. alles leek langs me heen te gaan. Ben samen met een passagier uit de bus, mn auto naar achter gaan rijden.
De politie die inmiddels gearriveerd was, kwam me vragen hoe het met me ging. En dat ze de ambulance hebben ingeschakeld. Ik voelde me gespannen, had pijn maar kon het niet goed omschrijven. Het ambulance personeel ving me goed op.. huilend vertelde ik dat ik zo bang was van die brug af te donderen. En met een knipoog zei de broeder: “Ach dan hadden we je met onze ambulancebootje opgehaald” Voor het eerst kon ik lachen.

Door Amoorah Kartoubi

Ik laat je alle hoeken van je hokjesgeest zien.

Kreeft van de 22e
Schrijfster
Performer
Gevoelig
Warm
Af- en aanwezig
MamAmoorah van 2
Muziek
Psychologie
Maatschappij

en verder is het erg lastig me te vangen in een “Over mij” hokje!

10 reacties op “Ongeluk deel 1”

Gewoon dit van je af kunnen schrijven geeft je weer een beeje rust denk ik, heftig verhaal zeg… Geen idee wat ik zou doen in zo’n situatie, alle logica en helder denken zijn dan wel ineens weg!

Blij dat alles uiteindelijk goed is gegaan, de auto is vervangbaar maar jij niet (Zoals ik al op Twitter zei)

Pfff… ik zit gewoon met je mee te trillen bijna, al was het maar om het idee ook dat je de meiden gelukkig niet bij je had! Ben blij dat je het kunt navertellen en dat ook doet, van je afschrijven!
Lfs en knuffel,
Elma

Je hebt mijn “Tik. Tik. Tik.” blog gelezen. Dit soort blogjes helpt. Ook al is het maar een klein beetje 😉

Komt wel goed schatje!

Alhamdulillah is het eerste woord waar ik aan dacht bij jouw verhaal. Wat een schrik! Blij dat je je kinders niet bij je had.

Je kunt nog zo voorzichtig zijn… je veiligheid is nooit alleen van jouzelf afhankelijk. Zo onwerkelijk dat het net filmbeelden lijken. Alleen is het echt gebeurd. Gelukkig is het goed afgelopen, pfff! Je hebt het erg treffend opgeschreven, Amoorah.

Reacties zijn gesloten.