Categorie: Opgelucht

Categorieën
Opgelucht

Rust maar Erikje…

IMG_0727Erikje, verlost van de hel die zijn lichaam was!

Vorig jaar augustus leerde ik je kennen onder deze nickname. Al die cijfers vond ik gek, grappig en vroeg me af wat het betekende. Toen ik je ging volgen, vroeg je me nog:
“Waarom ben jij me eigenlijk gaan volgen?” Om de simpele reden, antwoordde ik, nieuwsgierigheid naar je nick.

Hieruit vloeide een mooie vriendschap, waarbij je me heel veel vertelde over je dagelijkse shit. We hielden elkaar een beetje staande in die shitperiode. Zodra mijn msn aanstond, stapte je binnen om te groeten. En dan konden we urenlang lullen..

Je was echt heel erg lief, maar damn wat kon je koppig zijn. Je was een
plaagkop, had humor, maar damn wat had je een zwaar leven.

Eind december kwam eraan. Ik wist van je angst voor vuurwerk, en bood je aan oud en nieuw hier door te brengen. Je sprak aan één stuk door die avond. Maar we hebben ook erg gelachen. Soms verstond ik je niet, omdat een deel van je tong verwijderd was. Ik kon me voorstellen dat het vermoeiend was om steeds te herhalen wat je zei.. dus ik concentreerde me.

IMG_0721Maart dit jaar lieve Erikje kwam je weer op m’n msn. Opnieuw een conflict en je dingen. Maar het werd me teveel. De combinatie van mn eigen stress, scheiding, verdriet, verwerken, kinderen, werkloos (je wist het) en jouw verhalen, trok ik even niet meer. Dus vertelde ik je dat ik even afstand van je nam.

Tot ik begreep dat je in 020 was. Ik sprak af met Bas en GU en kwam jouw kant op. Je zei me: “Don’t worry, ik hou toch nog steeds van je.” Zoals je ook lief tegen Bas zei dat je van hem hield..

Erik.. ik zag je vorige week nog en schrok. Het vrat je op.. Ik wist toen: Dit gaat snel gebeuren!Capture17_57_56

Ik vroeg of ik je mocht knuffelen, je stond speciaal voor me op uit bed en we hebben elkaar minutenlang vastgehouden.

Ik wist dat dát onze afscheid was Erikje.. En hopen dat je je dood nog een weekje had mogen uitstellen is puur egoïsme. Je hebt nu rust! Rust maar zacht lieve vriend..

Categorieën
Opgelucht

vastberaden en onbuigzaam

Alle eerdere pogingen waren waardeloos. Waarvoor .. en vooral voor wie .. en waarom, allemaal vragen. De motivatie was er wel, maar half.
Ik heb het over afvallen. Elke vrouw is ontevreden over haar gewicht, uiterlijk of whatever. Ben je dun, dan wil je dunner zijn. Heb je donkerblond haar, dan wil blond. Heb je krullen, dan wil je stijl. Heb je grote borsten, dan wil je grotere.
De afgelopen jaren heb ik regelmatig geworsteld met m’n gewicht. Als ik in een “fuck-it” fase zat, kon het niet schelen dat ik een buikje en dikke kont had. Dan zat de kleding maar iets strakker. En als ik in een “oh-damn” fase zat, dan werd alles weer wijder. Meestal kwamen de “oh-damn” fases na een dagje winkelen.
Op dat vlak ben ik wel echt een vrouw, niets stond mooi, alles zat strak, grote maten zaten als een vuilniszak om je heen. Dan kwam ik gedeprimeerd thuis en troostte ik mezelf met een reep chocola. Niet om nóg dikker te worden.. neen, het is wetenschappelijk aangetoond dat er vrolijkheidsstofjes zitten in chocola. En daar was ik levend bewijs van.
Tot ik een keer in de spiegel keek.. en de details zal ik jullie besparen.
Ik ben toen in rehab gegaan.. choco-rehab. Ik stond het mezelf alleen toe tijdens de maandstonden. In die periode ben ik 15kg afgevallen. Alleen door het stoppen met chocola (en chips).
Dat was goed, voelde goed, en nu moet ik verder. In een gesprek met een goede vriend werd me ineens duidelijk dat ik niet het afvallen als doel moest hebben, maar het fit zijn. Afvallen is dan een mooi bijkomstigheid, hoewel ik stiekem toch wel op de weegschaal ga staan en concludeer dat er nog eens 7kg eraf is. Maar daar viel voor mij het kwartje.
Het fit zijn, voor mezelf en voor m’n meiden. Geen ziekte, vermoeidheid, lusteloosheid..
Dit heeft ertoe geleid dat ik ons had opgegeven voor de avondvierdaagse via school.
De meiden waren de eerste dag zo kapot. M’n oudste wilde opgetild worden, de jongste trok het nog redelijk. “IK kan het niet!!” Riep m’n oudste steeds..
Ik nam haar bij me, en legde haar uit: “Ik kan het niet, bestaat niet als je het niet 100x hebt geprobeerd. Ik GELOOF ik jou! Jij kan alles, als je maar doorzet!”
De dagen daarna liep ze alsof ze nooit anders had gedaan. Elke avond pepte ik ze op beide op met complimenten over hun kunnen, mijn vertrouwen erin, en een fijne voet- en beenmassage. Ze deden het!
M’n oudste wil graag haar zwemdiploma halen, maar durft niet onder water te zwemmen door het gat. Terwijl ze dit 1x wél heeft gedaan. Hier ligt nog een mooie uitdaging voor ons beide in.
Tegenwoordig maak ik veel km’s al wandelend. Ik wil boven mezelf uitstijgen.. mezelf overtreffen, excederen, verbazen, verbeteren, en dan uiteindelijk de Nijmegen4daagse meelopen, volgend jaar!
Dit is al jaren een wens, en nu gaat het gebeuren. Ik ben vastberaden en onbuigzaam, zonder door te slaan. Voor mezelf.. maar vooral voor m’n meiden!
Categorieën
Opgelucht

Lyrics Din Din Wo (Little Child) by Habib Koite and Bamada

din din wo
in na bemale
di din wo
in na bemale
natata ki laya
guilando sin makula
natatamanoiatolá lanoia sin máckula
natatamadeipó adesso sin lanina
natatakiláya guilando sin lanina
eh eh eh eh ehhhhhhhh
eh eh eh eh eh eh eh eh ehhhhhhhhhhhhhhhh

din din wo
kume tufá?
toku umeruna ina
inameru numa laya
anemeru in sassá

din din wo
in na bemale
din din wo
in na bemale
natatamanoiatolá lanoia sin máckula
natatamadeipó adesso sin lanina
natatakiláya guilando sin lanina

eh eh eh eh ehhhhhhhh
eh eh eh eh eh ehhhhhhhhhhhhhhhh

Categorieën
Opgelucht

Pieter Jan

Langzaam komt het besef.. Eerst hoop je op een wonder. Dan hoop je op een belachelijke grap. Dat PieterJan me ineens whatsappt met: “Taraa had ik jullie toch even beet.”

We mailden, belden, whatsappten, pingchatten, chatten regelmatig over en weer, waarbij we spraken over wat ons bezig hield en hoe de toekomst eruit ging zien. Over twijfels, gevoelens en nog meer. Zijn voorliefde voor culturen, religies, en alles wat ons als mensen kon binden, bracht ons op veel momenten dicht bij elkaar.Hij was een trotse peetoom, #peetPJ zoals hij het zelf noemde, voor C. (zoontje van Kim). Heeft me verschillende prachtige foto’s gestuurd van hem en het mooie kleine mannetje.
Er was altijd diepgang met PieterJan. Eén van zijn mailtjes ondertekende hij mooi en gek genoeg met:

“I do not fear death, for I was fortunate to have been born in the first place. This life is a gift, and was ever really mine at all.”

Zojuist kijk ik even op mijn gmail en… Pieter Jan staat online. Op twitter zie ik tweeps met vage spasmes omdat vanaf zijn account “Hoi” zou zijn gezegd.
Pieter Jan

In de veronderstelling dat het zijn familie kon betreffen, condoleer ik de persoon die achter zijn computer zit met het overlijden van een dierbare. Geen antwoord.. En stiekem, stiekem hoopte ik dat Pieter Jan zou reageren. “Fadwa, het is al goed, be happy en leef je leven”, zoals hij ooit eens tegen me zei.

Hierboven zie je een deel van het verhaal wat hij me op mijn verjaardag vorig jaar stuurde. Het hele verhaal gaat als volgt:

“Er waren twee hechte vrienden. De ene was erg slim, spontaan en actief. De andere was erg naief, rechtschapen en stil. Op een dag gaat de slimme jongen naar zijn vriend om te vertellen dat het slecht gaat met zijn zaken en wil geld van hem lenen. Zijn vriend geeft hem al zijn geld. Met dit geld maakte hij zijn zaken weer in orde.

Na een tijd gaat de slimme jongen weer naar zijn (inmiddels verloofde) vriend en zegt tegen hem dat hij zijn verloofde heel leuk vind en zelf met haar wil trouwen. Zijn vriend is heel verbaasd en weet niet wat hij moet zeggen. Er was echter zo een sterke band tussen de twee vrienden dat hij gewoon geen nee kon zeggen en geeft zijn verloofde aan zijn vriend.

Na een tijd gaat het slecht met de zaken van de naieve jongen en hij denkt gelijk aan zijn vriend (met de gedachte: ik heb hem geholpen toen hij het moeilijk had). Hij gaat naar het bedrijf van zijn vriend en vraagt om werk. Zijn vriend geeft hem geen werk. De naieve jongen gaat met spijt en verdriet terug, maar is nog steeds niet boos op zijn vriend. Op een dag komt er op straat een zieke en oude man naar hem toe. Hij zegt dat hij geen geld heeft voor medicijnen. De jongen heeft medelijden en koopt medicijnen voor de oude man. Na een korte tijd krijgt hij te horen dat de oude man overleden is. De oude man blijkt erg rijk geweest te zijn en schenkt zijn hele erfenis aan de naieve jongen. De jongen is nu rijk en koopt een huis tegenover het bedrijf van zijn vriend.

Op een dag belt een bedelaarster aan bij de jongen. De oude vrouw zegt dat ze honger heeft en wilt eten. De jongen neemt haar zonder te twijfelen naar binnen en geeft haar te eten. Hij krijgt te horen dat de vrouw niemand heeft en vertelt dat hij zelf ook eenzaam is. Hij besluit om haar in zijn huis te laten wonen in ruil dat zij het huishouden doet en eten voor hem maakt. De oude vrouw accepteert dit gelijk.

Op een dag zegt de vrouw tegen de naieve jongen dat hij een geschikte vrouw voor zichzelf moet vinden om mee te trouwen. De jongen zegt: waar vind ik zo een vrouw? Ik ken geen geschikte vrouw. De oude vrouw zegt dat zij wel een geschikte vrouw kent en dat ze hem met haar wil laten kennismaken.

Na de ontmoeting met de vrouw besluiten de twee te gaan trouwen en de bruiloftsuitnodigingen worden gedrukt. De jongen nodigt zijn vriend toch uit ondanks dat hij gekwetst is. De dag van de bruiloft breekt aan. De naieve man pakt de microfoon omdat hij wat wil zeggen tegen de gasten. “Ik had ooit een vriend waar ik veel van hield. Op een dag wilde hij geld van mij lenen omdat het slecht ging met zijn zaken. Ik heb hem al mijn geld gegeven. Ik stond op het punt om te trouwen, maar hij vertelde dat hij mijn verloofde zo leuk vond en zelf met haar wilde trouwen. Met veel verdriet heb ik haar toch aan hem gegeven, omdat wij goede vrienden waren en ik hem niet wilde teleurstellen. Toen het slecht met MIJN zaken ging, ging ik naar zijn bedrijf en vroeg om werk. Hij gaf me geen werk. Ik was erg verdrietig, maar ik werd niet boos op hem, omdat we ECHTE vrienden waren.”

Na de toespraak kan de andere jongen er niet meer tegen. Hij pakt de microfoon en begint te praten: “Ik had ook een vriend waar ik veel van hield Toen het slecht ging met mijn zaken vroeg ik geld aan hem, en hij gaf al zijn geld aan mij. Daarna vroeg ik hem om zijn verloofde, en met veel verdriet gaf hij haar aan mij. De reden dat ik zelf met haar wilde trouwen, was omdat ze niet geschikt was voor mijn vriend (ze was een prostituee). Omdat mijn vriend erg naief is en niet zou merken dat ze een prostituee was, heb ik er op deze manier voor gezorgd dat die twee niet met elkaar zouden trouwen. Toen het slecht met zijn zaken ging, kwam hij naar mij toe en vroeg om werk. Omdat ik mijn vriend (moreel) niet onder mijn leiding kon laten werken heb ik hem geen werk gegeven. De oude man die hij op een dag tegenkwam was mijn vader. Hij stond op het punt te sterven. IK heb hem naar mijn vriend gestuurd en IK heb gezorgd dat hij die erfenis kreeg. De bedelaarster die aan zijn deur kwam was mijn moeder. Ik had haar gestuurd omdat ik wilde dat er goed voor mijn vriend gezorgd zou worden. Het meisje waarmee hij nu mee gaat trouwen is mijn zusje. Ik wilde zelf dat zij met hem zou trouwen omdat hij mijn vriend is.”

En zoals Pieter Jan altijd ondertekende met:

“Historians exercise great power and some of them know it. They recreate the past, changing it to fit their own interpretations. Thus, they change the future as well.”
Leto II, His Voice, from Dar-es-Balat

De moraal van het verhaal zal bij een ieder anders liggen. Voor mij betekende het: je weet nooit waar dingen en zaken goed voor zijn. Wees altijd dankbaar voor wat je krijgt of overkomt, ook al is het niet altijd leuk. Omdat het misschien uiteindelijk ook goed voor je kan zijn.

Het is een les die ik kende, maar door omstandigheden vergeten was. En Pieter Jan opende mijn ogen weer.. Zoals hij dat bij meerdere kon doen…

Met dit liedje heeft PJ me laten lachen en dansen, en huilen.. en weer lachen:

http://www.youtube.com/watch?v=bI_giOX1Vhs (link)

Ik kende Pieter Jan als mooi, lief, betrokken, open, warm persoon … en zo zal ik hem altijd blijven herinneren…

Categorieën
Opgelucht

Vaders en overgang…

Ik was er bang voor..

Stel we gaan uit elkaar, hoe zouden onze meiden daarmee omgaan? Zouden ze zich schuldig voelen? Zouden ze erg verdrietig zijn? Zouden ze ons tegen mekaar uitspelen?
Toen ik besloot te scheiden, hebben mijn ex en ik het vrijwel direct aan de meiden vertelt. “Mama en papa vinden elkaar nog wel lief, maar we zijn niet meer verliefd. Dus papa gaat ergens anders wonen en mama blijft hier. Jullie krijgen dan 2 huizen.”
“Maar waar gaan we dan wonen? Ik wil hier blijven mam!” zei de jongste.
De oudste bleef stil.
Nu een paar maanden verder, gaat het goed. M’n ex heeft een mooi plekje. De meiden hebben een mooie eigen kamer met hun droombedje. Ze hebben een lieve vader die van ze houdt en een lieve stiefmoeder erbij die ze graag mogen. En die ik ook graag mag, omdat m’n ex en onze meiden haar mogen.
Aan de meiden merk ik geen schuldgevoel, is ook nergens voor nodig. Dit is een volwassenmensenbeslissing waar kinderen los van staan.
De communicatie met m’n ex krijgt een andere vorm, waar ik erg aan moet wennen. Het is allemaal een proces die tot nu toe alhamdolilah (godzijdank) lijkt goed te gaan.
De meiden gaan donderdag met hun vader mee: “Mam ga je me missen? Ja? Oww liefurttt ik ga je ook missen” En dan zitten we te knuffelen en kussen. Maar als ze zondag terugkomen willen ze eigenlijk bij papa zijn.
In het begin moest ik vechten tegen mijn idiote gevoel van afgewezen voelen. Angst dat mijn meiden liever niet meer bij mij wilden zijn maar bij papa. Of dat de ene ouder liever vinden dan de ander. Moest mezelf ook even buiten hun oogjes om vermannen. Tranen drogen en weten, het zijn kinderen en ze hebben ook hun verwerkingsproces. Het is niet goed of fout.. het is zoals het is.
De rust lijkt terug te keren. Waar ze in het begin ‘s avonds huilden omdat hun vader niet terug zou komen, tellen ze nu de nachten af, en tel ik mee… voor ze weer naar hun lieve papa mogen. Ze hebben een mobieltje gekregen van hun vader, zodat ze anytime kunnen bellen. Ze hebben afgesproken dat ze de foon één of twee keer over laten gaan, dan belt hij terug. Dan zitten ze gespannen met het mobieltje in hand af te wachten tot hij terugbelt. En als hij niet terugbelt, vertel ik ze dat pap even iets moet doen voor z’n werk, en ze straks terugbelt. Dat ze de foon maar even op tafel moeten leggen, hij belt zo wel terug. En als hij belt rent de jongste naar de tafel fluisterend: “papa papa papa papa” Het liefst gilde ze het uit van vreugde. Maar roept hem dan wel tot verantwoordelijkheid: “Pap, ik heb je gebeld, waarom belde je niet meteen terug?”
Nu vragen ze me bij elk contact dat ik met een man heb, buschauffeur, winkelbediende, vader in het zwembad: “Mama ben je op hem verliefd??” En steeds moet ik zeggen dat dit niet zo is.
“Mam, wanneer word jij weer verliefd dan?”
“Ik wil op de juiste meneer verliefd worden lieverd, iemand die jullie ook lief zal gaan vinden en die jullie ook lief moeten gaan vinden.” Ik geloof in een soort perfectionisme.. hoewel dat onmogelijk is, en dat weet ik natuurlijk wel, maar óm mijn kinderen laat ik weinig mannen toe in m’n leven.
Categorieën
Opgelucht

Vriendschap

Ik herinner het me als de dag van gister. Tamara heette ze.

Ik leerde haar in het parkje kennen. Zij was een kop groter dan ik, lang blond haar en felblauwe ogen. Strak en uitnodigend gekleed.
Ik vond haar aardig, en ze wilde bevriend met me zijn. Als 12jarigen wisselden we behoorlijk getinte informatie aan elkaar uit. Of beter gezegd, zij deelde het met mij. Alle pikante details van haar ervaringen met Gerrit of KeesJan of Noemmaarop.
Tamara betekent letterlijk ‘gedoe’ in het Marokkaans. Zo noemde mijn moeder haar ook… Tèmèra. Tamara was een spannend meisje met voor haar leeftijd veel ervaring. En ik wilde haar graag als vriendin. Maar dat werd thuis niet geaccepteerd. Vriendschap werd sowieso niet geaccepteerd. Elke vriendin die ik had werd figuurlijk door de gehaktmolen gehaald. De één had een grote neus, de ander vieze tanden. De een had een moeder die niet spoorde, de ander stonk.
Zo heb ik nooit goed kunnen leren wat vriendschap was, hoe ik die moest invullen, en hoe ik met mensen moest omgaan. Nu de dag ondervind ik daar nog steeds hinder van.
Het begin van een contact is vaak intens, ik wil alles weten. En dan komt er een dip. Ik laat afweten, weet niet goed hoe verder, weet niet wat de ander verwacht. Of ik kan niet aan de verwachtingen voldoen. En als er geen initiatief is van de andere partij, bloedt de vriendschap dood. Veel vriendschappen lopen bij mij ook stuk om die reden. Hier baal ik dan erg van.. maar het lukt me dan niet om acties te ondernemen.
Zelden kom ik iemand tegen die het kan volhouden met me. Die ook wil weten hoe die moet handelen. Die vraagt naar hoe het komt, want diegeen gaat er bij voorbaat niet vanuit dat het aan hem of haar ligt.
Die je bellen als ze merken dat je je terugtrekt. Alleen om te checken “Hey, je leeft nog, ik ben er ook.. dus anytime!”. Die niet boos worden als je even niet alert bent geweest op iets. Die je ruimte geven als je die nodig hebt, maar je toch vasthouden. En ook letterlijk vasthouden, op alle mogelijke wijze. Hetzij telefonisch, mail, ping, sms, dm, msn, FB, twitter…
Zulke mensen zijn goud waard. Zulke mensen koester ik!
Categorieën
Opgelucht

Dj Eddie June Nights

Ubergoed!!

Dj Eddie June Nights: “Dj Eddie June Nights”
Categorieën
Opgelucht

Tussen opvoeden en de tik, wijsheid van een 4jarige

Woest was ik! Wat ik ook deed, ze wilde niet luisteren.

Mijn geduld raakte heel langzaam op. Ik had geen tijd, aandacht, zin, en was moe en bezig met koken. Ik legde mijn jongste uit dat ik over 5 minuten even naar haar zou kijken.
Ze bleef trekken, schreeuwen, zeuren en ik ging over op mijn vertrouwde werkende waarschuwingen. “Ik waarschuw je, laat me dit even afmaken, dan kom ik bij je. Anders ga je op de gang”.. en ik waarschuwde een tweede keer. En bij de derde keer trok ik haar aan haar arm mee naar de gang.
Mijn jongste met een wilskracht van een leeuw in hongersnood en een koppigheid van een ezel werkte niet mee. Eenmaal op de gang, kwam ze weer terug. En nog een keer .. en nog een keer.. en nog een keer enz..
Liefdoen werkte niet, geduld, rustig praten, streng, luid, schreeuwen.. niets werkte. Ik maakte haar alleen maar angstig. Ze wilde een knuffel. Maar daar piekerde ik niet over.
Na keer op keer op keer, was ik het zo zat dat ik haar een draai om d’r oor gaf en een klap op haar billen. Onmacht.. history repeating.. flashbacks.. triest.. verdriet overviel me.
Ik had verdomme nog zo met mezelf afgesproken… wat er ook gebeurd, ik zal nooit herhalen wat mijn ouders mij hebben meegegeven. Mijn ouders hadden gefaald in hun opvoeding en hebben me middels de hoeken van de kamer grootgebracht. En ik wilde dit niet, plechtig niet.. en toch gefaald.
Ik tilde mijn meisje op, hield haar stevig tegen me aan. Nam haar mee naar de woonkamer en sprak met haar:
ik: “het spijt me lieverd, mama wilde je niet slaan en het is toch gebeurd”
U: “mama wil je me alsjeblieft niet meer slaan?”
ik: “ik zal het niet meer doen. Ik vind het soms moeilijk lieverd, als je zó aan me trekt, en niet naar me wilt luisteren, ondanks mijn vele waarschuwingen, dat je dan nóg doorgaat”
U: “heeft jouw mama jou ook geslagen?”
ik: mijn hevige verbazing onderdrukkend: “ja, mijn papa en mama hebben mij ook geslagen, heel veel.”
U sloeg haar kleine armpjes om me heen, alsof ze me wilde troosten. En dat deed ze ook. Ze klopte zachtjes op mijn schouderblad, verder kwam ze niet met haar armpjes.
ik: “lieverd, ik hou erg veel van je, en ik wil je ook geen pijn doen. Ik wil je nooit pijn doen.”
U: “ik zal volgende keer luisteren mam”
ik: “ook als ik je op de gang zet, dat je even kunt nadenken over je ‘fout’ ?”
U: “maar ik vind de gang zo eng, ik ben dan bang dat je niet meer terugkomt”
ik: “zullen we dan een andere plek uitkiezen?”
U knikte
ik: “wil je op de trap, of hier achter de bank?”
U: “ik ga wel achter de bank, wel op een kussentje want de vloer is koud.”
ik: “natuurlijk mag je op een kussentje lieverd”
U: “wil je me dan écht niet meer slaan?”
ik: “zullen we iets afspreken? Volgende keer als je weer zo vervelend doet, gaat mama op de gang. Even tot 10 tellen, diep ademhalen en rustig worden. Maar dan moet je me beloven, dat je me dan niet stoort”
U: “zal ik doen mam. Maar waarom ga jij naar de gang dan?”
ik: “zodat ik goed kan nadenken over hoe we dit samen kunnen oplossen, want ik wil je niet meer slaan”
U slaat opnieuw haar armen om me heen.
ik: “Waarom wilde je eigenlijk niet wachten toen ik je dat vroeg?”
U: “Omdat ik had opgeruimd, en ik wilde dat je het met je ogen kwam zien.”
ik… verborg mijn gezicht in haar schoudertje en wist even niets meer te zeggen…
Categorieën
Opgelucht

Van die momenten…

Soms heb je weleens van die momenten..
Je probeert je sterk te houden, voor je omgeving, je kinderen, jezelf. Niet vallen, gewoon doorgaan. Maar zonder dat je het aan ziet komen, sta je oog in oog met de harde realiteit.
Ik ben redelijk verslaafd aan muziek. Soms luister ik onbekende radiozenders voor nieuw muziek, of ik struin een avondje youtube af. Nu is Sia al een behoorlijke tijd een favo. Maar 1 nummer van haar kende ik niet.
Het voelt alsof het nog niet de tijd was het te kennen, en nu het zover is, krijg ik het te horen.
Wat het liedje met me doet, laat ik in het midden. Vaststaat dat dit voor nu, haar mooiste nummer is.
Luister maar!!
Categorieën
Opgelucht

00.03 – 03 nov..

handjeIn zijn handafdrukje een hartje op z’n kant. En als je het handje naar links kantelt, staat er Allah. Iedereen die Arabisch kan lezen, gaf toe dat ik niet aan het ijlen was.
Hij zou op dit moment precies 8 jaar geworden zijn. Maar dat is niet.
Het laatste half jaar is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan hem gedacht. Dit is anders geweest, zelfs dat ik op 3 november gebeld werd door een vriend die me een hart onder de riem stak, en dat ik hem vroeg: “Dankje, maar waarvoor eigenlijk?”

Sommige stelletjes overleven zo’n klap. Sommige verstaan elkaars taal niet meer. Wij wilden er graag in geloven. Maar dat is niet.

Het voelt als een sterke stroming waar ik tegen in probeer te zwemmen. Terwijl ik wéét dat ik dat niet moet doen.

Ik heb twee grote lichtpunten in mijn leven, en nog meer kleinere met een waas bemanteld.
Maar ik zoek hartstochtelijk naar meer licht.

Gelukkig ben ik diep van binnen een positief mens, en probeer ik te drijven in plaats van tegenin zwemmen.

Ik zoek, en ik zal vinden.. wat het ook is. Dat vertrouwen heb ik!