Auteur: Amoorah Kartoubi

Het was een routinedag. Om 7u opstaan, alle zorg voor de meisjes in goede banen leiden. En ze vooral veel zelfstandig laten doen. Me ergeren als er conflicten ontstaan over kleding. Me ergeren aan kleine ruzietjes tussen de meisjes om iets (voor mij) onbenulligs, maar voor hen van levensbelang… zaken zoals van wie de Barbieschoentjes zijn.

Ik ben zelf niet zo van het aandacht vragen op deze manier. Maar ik doe het toch.

Ik heb er één gekocht! Heb jij interesse in één boekje of meer mail me dan s.v.p. op fadwakartoubi@gmail.com.

Ik hoorde het getik van de regen op de ramen van mijn slaapkamer. Zacht en gemoedelijk. Het was stil in huis. Opvallend stil. Ik was even uit mijn bed gekropen om te plassen, en kwam er beneden achter dat mijn ouders opnieuw niet thuis waren. Vaak gingen ze weg, op bezoek bij kennissen. Ik was er inmiddels aan gewend geraakt. Dan bleef ik wakker tot ze thuiskwamen. Stel dat er iets zou gebeuren, een inbreker, of er zou brand ontstaan, terwijl m’n broertjes en zusjes sliepen. Ik kon het dan niet laten op de bank door een kleine opening in de gordijn naar buiten te gluren. Eindeloos, tot ze weer thuiskwamen. Dan rende ik vliegensvlug naar boven. Dit hoefde niet meer. Gelukkig?

Ik vroeg het me af. Zo blij was ik niet met zijn komst. In het begin moest ik wennen aan zijn aanwezigheid. Hij, mijn oom, was wel aardig, nam ons mee naar een speeltuin. Soms gaf hij een gulden, dan mochten we een chocoladereep halen.

Na 2 maanden bij ons thuis, sprak hij weer vloeiend Nederlands, hij had een paar jaar geleden ook in Nederland gewoond. Ik zat regelmatig bij hem op zolder, ik zat in de pubertijd en was nieuwsgierig naar zijn bezigheden en verhalen. “Die vrouwtjes willen me, en ik ben heel goed!”, wist hij me te vertellen. Waar hij goed in was, moest ik naar gissen.

“Waarom ben je eigenlijk naar Nederland gekomen? Hoe verdien je je geld als je geen werk hebt?”, vroeg ik geïnteresseerd. Hij kon mij dan glimlachend geruststellen dat hij kwam voor de papieren. “Trouwen met een “mooi blond wijfie”, lekker [hij maakte een onbegrijpelijk klapgebaar met z’n handen] en als ik m’n papieren heb, weer scheiden”. Ik knikte dan half begrijpend.

Hij nam me steeds meer in bescherming tegen m’n ouders. Als ik weer tien minuten te laat thuiskwam, verzon hij een excuus. “Laat haar, ze moest nog wat doen op school. Ja ik ben al gaan controleren,” zei hij dan. Ik was verbaasd over hoe mijn ouders smolten onder zijn handen, maar tegelijkertijd kwam het mij goed uit en maakte ik er gebruik van. Ik had een bondgenoot, en hij zou me niet verraden. Ik kon nu veel meer doen, had meer vrijheid.

Op de zolder, draaide hij muziek en rookte hij met het raam open. Het stonk! Ik vroeg of alle sigaretten zo stonken. Dat was niet het geval en bood me een Marlboro sigaret aan. Ik stamelde dat ik niet rook, maar hij drong erop aan. Beloofde me niets te zullen vertellen aan mijn ouders: “Hier probeer maar. Voor deze [en hij wees naar de joint tussen zijn vingers] ben je nog te jong.” Mijn eerste sigaret ging gepaard met een uren- zoniet dagenlange hoestbui. Maar ik moest en zou roken, het was immers stoer en het mocht van mijn oom.

De volgende dag moest ik naar school. Ik had een hekel aan school, werd gepest door klasgenoten en zelfs een leraar stak zijn afkeer jegens allochtonen niet onder stoelen en tafels. “Palmbomen zie je hier ook weleens, maar die horen niet hier, net als jij!” zei de leraar Engels me op een dag. Tijdens mijn schoolpauze werd ik door een groepje meegevraagd naar het parkje bij ons in de buurt. We zouden een uur spijbelen, die rotzak van Engels zou ons toch niet missen.

Ik ging mee, bietste een peuk en dronk een slok bier, en kotste m’n avondmaal eruit.. Ik voelde me vrij, blij en stoer dat ik dit met m’n vrienden mocht meemaken. We lachten om elkaar, en zij lachten om mij. Ik had gezworen nooit meer bier te drinken. Het was gezellig, de zon scheen en de eendjes kwaakten in de vijver. Opeens voelde ik een hand op m’n schouder. Het was m’n oom. Voor ik maar iets kon zeggen voelde ik een harde klap in m’n gezicht.

De klap was zo hard, dat de afdruk van zijn vingers op mijn wang dagen daarna nog opgezwollen was. Ik moest meteen meekomen. Meisjes mogen niet als slettebakken met jongens in het parkje hangen. Een net meisje zoals ik moest thuiskomen als ik vrij was. Anders zou ik de eer van de familie bezoedelen. Het werd me duidelijk dat ik alleen vrijheid kreeg als hij me die gaf, niet als ík die nam. Die avond maakte hij het goed. Het speet hem, gaf me geld om de volgende dag nieuwe jeans te kopen. Hij loog tegen mijn ouders dat ik iets voor hem moest halen. Ik mocht immers niet zelf winkelen, wat wel begrijpelijk was op mijn jonge leeftijd.

Die bewuste avond liep ik naar beneden om te plassen, mijn ouders waren weer weg, naar vrienden. Ik liep de woonkamer in en op dat moment zapte mijn oom snel weg. In de overtuiging een fractie van mijn lievelingsclip te hebben gezien, vroeg ik hem terug te zappen.

Dit deed hij. Na een paar minuten drong het tot me door. Ik stond aan de grond genageld. Mijn hart sloeg over om vervolgens tot in mijn haarpuntjes te roezen… toen ik zag dat een naakte man en vrouw, bizarre bewegingen maakten. Voor mijn gevoel keek ik minutenlang. Zij zat op haar knieën en hij duwde met zijn hand tegen haar achterhoofd. Alsof het niet diep genoeg was. Ik voelde me ineens misselijk en betrapt toen het besef kwam, dat ik dit eigenlijk niet mocht zien. En ik rende naar boven…

Wervelstorm, overstroming onderdrukt
Een zoete zucht die smaakt
Als van een briesje in een woestijn
De tijdlijn van het buitenleven
Als een drukke vrijdagsmoskee

In de diepte van de nacht
De donkerte met een vochtige glans
De stilte van elkaars adem
Ingehouden als in een oerknal
beminnen wij elkaar…

Haar ogen, oh Allah die lippen. Ik kijk haar even diep in haar ogen aan, kijken of de interesse wederzijds is. Oh ze keek, ze wil me.

Elk zomer leek het feest. We reisden duizenden kilometers af naar het zuiden. Het mooie warme zuiden. De palmbomen verwelkomden ons met flamboyante gezwaai. De geur van het land van vele kleuren doet alle zintuigen prikkelen. De mensen zijn er vriendelijker, het eten is lekkerder, de huizen mooier. Het land van opa…

Opa was een zelfverzekerde trotse man. Breed en groot van vorm, én, had ik ooit in al mijn onbevlektheid per ongeluk ontdekt, enorm. Die avond liep ik naar de badkamer om, zoals mijn gewoonte was elke avond, mezelf intiem te wassen en mijn tanden te poetsen. Toen ik zag dat de badkamer op slot was, wat ongewoon was rond dat tijdstip, kon ik het niet laten door de sleutelgat te gluren.

Het was een dermate traumatische ervaring, dat opa nooit meer hetzelfde werd. Ik was al best angstig voor zijn forse figuur, zijn harde stem, het geluid van zijn slepende sandalen als hij liep. Met deze bijkomstigheid durfde ik hem geen knuffel meer te geven, laat staan op zijn schoot te zitten..

Het huis waar we gedurende de vakantie verbleven was van mijn opa. Een prachtig huis, voor Nederlandse begrippen een gigantische villa!

Opa vertelde me altijd trots hoe hij jaar na jaar, steen voor steen, cent voor cent, eigenhandig erin had gestopt om het te krijgen wat het nu is geworden. En het was prachtig. De buitenkant oogde simpel, zoals gewoon was, wit geverfd met een blauwe onderrand. Maar binnen leek het een paleis.

In de ochtend rook je de geur van versgebakken brood en heerlijke traditionele pannenkoeken. In de middag rook het naar bloemen. Mijn tantes, nichten en oma maakten dagelijks het hele huis grondig schoon. En in de avond rook het naar wierook gemengd met de geur van het overheerlijke avondmaal. De nachten drongen tot diep in je poriën.. verse muntthee met versgebakken koekjes. Elke dag was een feest.

Terwijl het vrouwelijke deel van onze familie zich uitsloofde en de mannen de cafés bezetten, was ik meer geïnteresseerd in de groep jongens die dagelijks onze stoep bezetten. Ik probeerde dan ook steeds de klusjes buitenshuis te bedisselen. Klusjes zoals de stoep vegen en dweilen, ongebakken brood naar de plaatselijke oven brengen of onzinnige prulletjes kopen in de plaatselijke winkel van Achmed de Shelh op de hoek.

Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer huiselijke taken. De stoep werd door mijn oudste tante geveegd en ik mocht niet meer naar buiten kijken.

Tóch deed ik dat! Elke mogelijkheid die ik kreeg, was een kans een blik te werpen op mijn jongens. Soms kon het minutenlang. Dan stond ik vanuit het raam te knipogen en te gebaren naar de leukste van de groep. Ik zag er niet op die leeftijd, droeg een buitenboordbeugel en had een pony die op z’n agressiefst een schaap kon slachten.
Maar de aandacht was heerlijk.

Tot die ene dag.. Ik poogde opnieuw een blik te werpen op de jongens, toen ineens mijn roze bloemetjes haarband die mn agressieve pony bijeen hield, uit het raam naar beneden viel. Dat was op zich niet zo’n heel groot probleem, ware het niet dat mijn opa, vanuit een andere raam, nét op het moment naar buiten keek dat een van de jongens mijn haarband naar boven wilde gooien. Niet alleen mijn haarband, maar de haarband met een wasknijper met briefje eraan.

Toen ik weer kon lopen en kijken, vond ik per toeval de brief, tussen de heilige boeken van mijn opa. Er stond in het Frans gekrabbeld: ‘Je t’aime, Hicham’ met 2 hartjes, scheelkijkend, want Hicham had humor, hand in hand.

Ik had mezelf de belofte gemaakt, nooit meer naar deze prachtige gevangenis terug te komen en verscheurde plechtig de brief die ik vervolgens weer terugstopte tussen de heilige boeken van mijn opa…