Amoorah Kartoubi
Zaterdag 18 maart is mijn moeder Halima overleden. Tijdens haar laatste maanden is ze liefdevol verzorgd bij mij thuis. Vrijdag 24 maart, op de eerste vrijdag van de ramadan, is ze na de Jumu3a (het vrijdagmiddag-gebed) begraven in Salé (Marokko).
Inna lilahi wa ina ilayhi raji3oon
– إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيْهِ رَٰجِعُونَ –
Wij behoren tot Allah en tot Hem zullen we terugkeren.
Het is alweer 17 jaar geleden dat je levenloos gewikkeld in een wit dekentje in mijn armen lag.
Tot 3 februari dit jaar kon je niet geregistreerd worden in de Basisregistratie Personen (BRP). Zodra het kon, maakte ik een afspraak bij gemeente Lelystad. 11 februari jl. was het dan zover. Je kreeg écht een plekje. Je mocht officieel bestaan. Je staat nu op het lijstje als mijn zoon, naast je mooie grote zussen. Ik heb drie kinderen!
Je verliest inshaAllah nooit jouw bijzondere plek in mijn hart. Die plek is omringd met warmte en liefde.
Ik denk nog dagelijks aan je.
Ik denk aan je bij het zien van een van de dames die met mij op de zwangerschapscursus zaten. Laatst liep ze in de supermarkt met jonge knul van ca. 17jr. Twee koppen langer dan zijn moeder. Ik moest glimlachen. Je zou sowieso langer zijn geworden dan ik.
Ik denk aan je bij het ophalen of wegbrengen van mij dochter, haar school staat vlak tegenover de vroedvrouwenpraktijk die me nooit serieus nam waardoor gebeurde wat gebeurde.
Ik denk aan je als het kouder wordt, omdat mijn keizersnee weer voelbaar gaat trekken.
Alsof je gedachtentikkertje met me speelt.
“Tikkie, jij bent ‘m….”
Ik ben bang dat het nooit over zal gaan. En ik vind het ook niet erg. Jij hoort bij mij.
00:02u – 3 november 2002. Alhamdolilah voor alles.
Jouw aanwezigheid in je afwezigheid is een waardevolle rijkdom. Voor altijd in mijn hart.
Lief vogeltjesengeltje, vlieg en speel met je neefje en alle andere vogelengeltjes.
Ik geef je weer jouw hemelse highfive. En InshaAllah mag ik je ooit weer in mijn armen sluiten. ???????
Afgelopen zaterdag 17 juni heb ik 40 kilometer gelopen om geld op te halen voor onze medemens op de vlucht. Maar liefst 65,3 miljoen mensen hebben wereldwijd hun huis en haard verlaten op zoek naar een veilige toekomst. Van dit aantal is 51% kind. Omdat dit me al jaren aan het hart gaat heb ik mijn schuldgevoel afgekocht door te doneren. Ver van het bed… erg triest.. jammer.. vreselijk… tot het dichtbij kwam.
Ik wilde me inzetten voor mensen in nood.
Dus schreef ik me in voor de Nacht van de Vluchteling. Idealistisch als ik ben hoopte ik daarmee mijn minuscule steentje bij te dragen. Ik haalde een bedrag op van € 2126,-! In Nederland een kleine maandsalaris, maar wetende dat je met €25 twee gezinnen onderdak kan bieden, hebben mijn donateurs en ik ca. 170 gezinnen onderdak geboden, theoretisch gezien. Enorme dank aan mijn donateurs, jullie zijn bazen.
Naast mijn idealisme had ik twee persoonlijke doelen: mijn gezondheid en mijn spiritualiteit een boost geven. Ik ben inmiddels twee jaar serieus met mijn gezondheid en (over)gewicht bezig. Op 17 juni jl. telde mijn weegschaal 22kg minder dan twee jaar geleden. Een overwinning. En we gaan gezond door. Daarnaast viel de Nacht van de Vluchteling dit jaar tijdens de Ramadan. En daar wil ik iets over zeggen!
Ik werd door verschillende vrienden gebeld en geappt met de mededeling dat ik niet goed wijs zou zijn als ik 40 km zou lopen terwijl ik vast. Ondanks mijn uitleg dat ik mij drukker maak over de afstand dan over het wel of niet eten en drinken, werd dat in de wind geslagen en werd ik niet begrepen.
Dit is het voor mij het eerste jaar dat ik de Ramadan op spirituele niveau erg verwelkomd heb. Sterker nog, in tegenstelling tot voorgaande jaren, was ik geestelijk goed voorbereid. De eerste dagen voelden alsof ik al jaren aan het vasten was, ik voelde geen honger, dorst of hoofdpijn. Ik voelde me energiek, opgewekt, en het idee dat een maand heel snel kan gaan gaf me het gevoel van heimwee.. ik wilde niet dat Ramadan voorbij zou gaan.
Het voelde als een spirituele volwassenheid. Ik wist precies hoeveel ik moest drinken en wat ik moest eten om mijn
energie voor de dag goed te bewaren. En dit lukt op 2 dagen na bijzonder goed.
Ik heb wel een beetje geoefend voor de 40 km, overdag, terwijl ik vastte. Ik haalde ca 23km en was bezorgd dat ik de 40km niet zou halen. Maar mijn personal trainer stelde me gerust dat als ik 23km heb gelopen ik de 40km ook kan lopen.
Je zult begrijpen dat het vasten niet mijn zorg was. Wetende dat zo ontzettend veel vluchtelingen dagenlang lopen met bijna geen voedsel. Dat was mijn persoonlijke uitdaging. Ramadan is er om ons bewust te maken van de armoede op de wereld. We geven aalmoezen aan armen en voeden de hongerigen. We gedenken hen die weinig hebben. En dit past perfect in het plaatje.
Tijdens de tocht werd ik geteisterd door een enorme buikpijn. Niet veroorzaakt door het vasten, het begon namelijk zaterdagavond drie uur voor de aanvang al. Ik stond tot vier keer toe op het punt het op te geven. Maar elke keer na een stop, had ik weer een beetje energie verzameld om door te gaan.
En ik heb het gedaan! 40km! Voor mezelf, voor de vluchtelingen, voor de donateurs en voor mijn dochters.
