Amoorah Kartoubi
Zaterdag 18 maart is mijn moeder Halima overleden. Tijdens haar laatste maanden is ze liefdevol verzorgd bij mij thuis. Vrijdag 24 maart, op de eerste vrijdag van de ramadan, is ze na de Jumu3a (het vrijdagmiddag-gebed) begraven in Salé (Marokko).
Inna lilahi wa ina ilayhi raji3oon
– إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيْهِ رَٰجِعُونَ –
Wij behoren tot Allah en tot Hem zullen we terugkeren.
Het is alweer 17 jaar geleden dat je levenloos gewikkeld in een wit dekentje in mijn armen lag.
Tot 3 februari dit jaar kon je niet geregistreerd worden in de Basisregistratie Personen (BRP). Zodra het kon, maakte ik een afspraak bij gemeente Lelystad. 11 februari jl. was het dan zover. Je kreeg écht een plekje. Je mocht officieel bestaan. Je staat nu op het lijstje als mijn zoon, naast je mooie grote zussen. Ik heb drie kinderen!
Je verliest inshaAllah nooit jouw bijzondere plek in mijn hart. Die plek is omringd met warmte en liefde.
Ik denk nog dagelijks aan je.
Ik denk aan je bij het zien van een van de dames die met mij op de zwangerschapscursus zaten. Laatst liep ze in de supermarkt met jonge knul van ca. 17jr. Twee koppen langer dan zijn moeder. Ik moest glimlachen. Je zou sowieso langer zijn geworden dan ik.
Ik denk aan je bij het ophalen of wegbrengen van mij dochter, haar school staat vlak tegenover de vroedvrouwenpraktijk die me nooit serieus nam waardoor gebeurde wat gebeurde.
Ik denk aan je als het kouder wordt, omdat mijn keizersnee weer voelbaar gaat trekken.
Alsof je gedachtentikkertje met me speelt.
“Tikkie, jij bent ‘m….”
Ik ben bang dat het nooit over zal gaan. En ik vind het ook niet erg. Jij hoort bij mij.
00:02u – 3 november 2002. Alhamdolilah voor alles.
Jouw aanwezigheid in je afwezigheid is een waardevolle rijkdom. Voor altijd in mijn hart.
Lief vogeltjesengeltje, vlieg en speel met je neefje en alle andere vogelengeltjes.
Ik geef je weer jouw hemelse highfive. En InshaAllah mag ik je ooit weer in mijn armen sluiten. ???????
Afgelopen zaterdag 17 juni heb ik 40 kilometer gelopen om geld op te halen voor onze medemens op de vlucht. Maar liefst 65,3 miljoen mensen hebben wereldwijd hun huis en haard verlaten op zoek naar een veilige toekomst. Van dit aantal is 51% kind. Omdat dit me al jaren aan het hart gaat heb ik mijn schuldgevoel afgekocht door te doneren. Ver van het bed… erg triest.. jammer.. vreselijk… tot het dichtbij kwam.
Ik wilde me inzetten voor mensen in nood.
Dus schreef ik me in voor de Nacht van de Vluchteling. Idealistisch als ik ben hoopte ik daarmee mijn minuscule steentje bij te dragen. Ik haalde een bedrag op van € 2126,-! In Nederland een kleine maandsalaris, maar wetende dat je met €25 twee gezinnen onderdak kan bieden, hebben mijn donateurs en ik ca. 170 gezinnen onderdak geboden, theoretisch gezien. Enorme dank aan mijn donateurs, jullie zijn bazen.
Naast mijn idealisme had ik twee persoonlijke doelen: mijn gezondheid en mijn spiritualiteit een boost geven. Ik ben inmiddels twee jaar serieus met mijn gezondheid en (over)gewicht bezig. Op 17 juni jl. telde mijn weegschaal 22kg minder dan twee jaar geleden. Een overwinning. En we gaan gezond door. Daarnaast viel de Nacht van de Vluchteling dit jaar tijdens de Ramadan. En daar wil ik iets over zeggen!
Ik werd door verschillende vrienden gebeld en geappt met de mededeling dat ik niet goed wijs zou zijn als ik 40 km zou lopen terwijl ik vast. Ondanks mijn uitleg dat ik mij drukker maak over de afstand dan over het wel of niet eten en drinken, werd dat in de wind geslagen en werd ik niet begrepen.
Dit is het voor mij het eerste jaar dat ik de Ramadan op spirituele niveau erg verwelkomd heb. Sterker nog, in tegenstelling tot voorgaande jaren, was ik geestelijk goed voorbereid. De eerste dagen voelden alsof ik al jaren aan het vasten was, ik voelde geen honger, dorst of hoofdpijn. Ik voelde me energiek, opgewekt, en het idee dat een maand heel snel kan gaan gaf me het gevoel van heimwee.. ik wilde niet dat Ramadan voorbij zou gaan.
Het voelde als een spirituele volwassenheid. Ik wist precies hoeveel ik moest drinken en wat ik moest eten om mijn
energie voor de dag goed te bewaren. En dit lukt op 2 dagen na bijzonder goed.
Ik heb wel een beetje geoefend voor de 40 km, overdag, terwijl ik vastte. Ik haalde ca 23km en was bezorgd dat ik de 40km niet zou halen. Maar mijn personal trainer stelde me gerust dat als ik 23km heb gelopen ik de 40km ook kan lopen.
Je zult begrijpen dat het vasten niet mijn zorg was. Wetende dat zo ontzettend veel vluchtelingen dagenlang lopen met bijna geen voedsel. Dat was mijn persoonlijke uitdaging. Ramadan is er om ons bewust te maken van de armoede op de wereld. We geven aalmoezen aan armen en voeden de hongerigen. We gedenken hen die weinig hebben. En dit past perfect in het plaatje.
Tijdens de tocht werd ik geteisterd door een enorme buikpijn. Niet veroorzaakt door het vasten, het begon namelijk zaterdagavond drie uur voor de aanvang al. Ik stond tot vier keer toe op het punt het op te geven. Maar elke keer na een stop, had ik weer een beetje energie verzameld om door te gaan.
En ik heb het gedaan! 40km! Voor mezelf, voor de vluchtelingen, voor de donateurs en voor mijn dochters.
Ramadan en ik zijn altijd vage kennissen geweest.
Als jongvolwassene kon ik nooit goed wennen aan zijn komst en vond het vasten in de winterdagen een ellende. Ik was nooit op tijd thuis voor de Iftar (het verbreken van het vasten) omdat ik dan simpelweg onderweg was.
Het gebrek aan de zon, vitamine D, zorgde ook voor een niet al te vrolijke houding. Ik was moe en uitgeput en keek intens uit naar de VVD (verplichte vrije dagen). Tijdens de menstruatie mag je als vrouw niet vasten.
Waar ik normaal mijn periode haatte, omarmde ik haar tijdens Ramadan. Een verlossing! Zodra ik erachter kwam sloeg ik een kreet uit van geluk. En inhalen van deze dagen? Dat zien we dan wel weer…
Met de jaren liet ik Ramadan steeds dichterbij komen. Maar we waren nog geen dikke vrienden. Sterker nog.. Hij overviel me elk jaar weer. Ik weet nog het gevoel van boosheid en onmacht wanneer Ramadan ineens voor de deur stond. Wat nou.. ik had nog helemaal niets voorbereid, helemaal niets in huis, er was geen plek voor Ramadan. En toch maakte ik plek, al ging dat moeizaam. Ik overtuigde mezelf dat Ramadan best aardig was.
Afgelopen jaar beloofde ik mezelf met grote letters de komst van Ramadan te schrijven. Ik zou op tijd zijn. En ik was op tijd. Had me geestelijk redelijk tot genoeg kunnen voorbereiden op zijn komst. En Ramadan was dit jaar meer dan welkom. Mijn liefde groeide steeds meer en we werden goede vrienden.
Dit jaar heeft Ramadan me uitgedaagd het beste uit mezelf te halen. Veel na te denken, dingen anders aan te pakken, stil te staan bij klein en groot geluk. Tot het uiterste te gaan. De wilskracht van het energiek vasten en doorgaan tot je weer mag eten vol te houden. Er waren enkele momenten dat ik door complete hitte en 2u wachten op de trein die maar niet kwam het bijna niet meer trok. Even was ik geirriteerd.. Geen spelletjes met me spelen Ramadan. Niet nu in deze hitte!
Maar deze gedachte maakte al snel plaats voor trouw en liefde. Succes is immers geen rechte weg, maar een weg vol obstakels. Zo is dit ook. Ik had me voorgenomen de laatste 10 dagen van Ramadans verblijf extra aandacht te geven. Helaas is dit niet helemaal gegaan zoals ik me had voorgenomen of wenste. Mijn wilskracht had een paar dagen vakantie genomen.
Nu maakt Ramadan zich alweer op om te vertrekken. Deze keer is het niet zoals andere keren. Dit jaar voel ik me verdrietig. Zijn vertrek laat een grote leegte achter. Ik ben behoorlijk van Ramadan gaan houden, ondanks … of misschien zelfs dankzij de zonnige, hete lange dagen.
Gemak hoeft niet altijd symbool te staan voor goed. Moeite doen voor iets, geeft een bevredigender gevoel.
Ik neem Ramadan de laatste paar dagen nog even in mijn armen en knuffel hem intens. Ik ben dankbaar voor de liefde, mogelijkheden en kansen die hij me geeft. Nu moet ik inshaAllah als ik nog zal leven een jaar wachten tot ie terugkomt. Ik zal ‘m vreselijk gaan missen..
“Zalm, bevat vis…. Duhh”, zegt m’n vriend. We vonden het allebei apart, zoniet een beetje suf dat het op de verpakking staat. Ik antwoordde droog: “Shit, echt? Ik dacht dat het vlees was!”
Dit was de aanzet tot een grap op Facebook wat tegen verwachting in uiteindelijk viral ging. Ik plaatste in de FBgroep: ‘Wat de gek ervoor geeft Almere” een oproepje. Dit vond ik dé meest geschikte groep omdat ik altijd veel lol beleef aan de duizenden mensen die willen meeloten aan een 2 AH-zegels. De briljante grap van Arnout Emilè Staal was voor mij de aanleiding om mijn bericht te plaatsen.
Het bericht schreef ik zo serieus mogelijk. Even zien wie erin zou tuinen en zou meeloten. Al gauw kwamen de reacties:
Ineke Sanders: Loot mee
Madeline Hups: Loot mee
Bep Tralala: Loot mee
Henk vd Whatever: Eh wat ben je achtelikj
Henk vd Whatever: achtelijk dus.
Yes!!! Niveau..
Grinnikend en af en toe hard op lachend legde ik verslag. En af en toe kon mijn ogen niet geloven om de hoeveelheid dommigheid. Maar dat gaf niet. Kom maar op. Maar helaas werd de posting er na anderhalf uur enorme lol verwijderd.
Nog even op de bank documentaire gekeken. Wat werk verricht. Daarna naar bed gegaan.
De volgende dag werd ik terwijl ik aan het werk was via DM op Twitter getipt. En later door nog meer mensen die ik via Twitter en IRL ken. Amoor, je gaat viral! Wait wut? Iemand bleek een screenshot te hebben gemaakt en had ‘m ingezonden. Te grappig! Ik las de reacties met tranen en buikpijn van het lachen. Binnen een uur had de posting 2.997 likes en was het 100 keer gedeeld.
Het leuke was dat ik hier een klein stukje Personal Branding had gebruikt, namelijk mijn liefde voor het getal 22. Daarom wilde ik graag pas bij de 22e aanmelding loten onder demense.
En precies een dag later was het bericht alweer 282 keer gedeeld.
Ik haalde enorm veel lol uit de reacties van mensen die werkelijk geen flauw benul hebben van sarcasme en lichtelijke ironie. En niet begrijpen dat het best vreemd is als je een visproduct koopt, dat er op de verpakking staat dat het vis bevat. Althans ik vind dat best vreemd.
Overigens stelde het me gerust dat er soms mensen tussen zaten die iets verder konden kijken.
Goed. Nu kan het uiteraard ook gewoon zijn dat subtiliteit en droge humor niet ieders humorvorm is. Dat is geen enkel probleem. Maar dit is toch wel een mooi voorbeeld van hoe social media óók kan werken. Het maakt mensen hersenlam. Kuddegedrag… Ja ze is écht dom. Jeetje. Dat mag dan baren… enz enz.
Men neemt niet de moeite verder te kijken, verder te lezen en probeert niet te begrijpen waarom iemand zegt wat ie zegt, maar trekt direct een conclusie. Mensen krijgen iets voorgeschoteld door een of andere bericht en de oordelen staan al klaar en men blaat elkaar na.
Mocht je dit stuk te lezen krijgen, sta dan even stil en denk na!
Overigens, voor de duidelijkheid. Nee ik ben niet dom, en het boeit me geen bal wat mensen van me vinden. 😉
En een ander niet onbelangrijk ding waar ik achter kwam door dit te posten en wat niet veel mensen weten. Het schijnt wettelijk verplicht te zijn vanaf het begin van dit jaar om deze informatie op de productverpakking te plaatsen omdat het een allergiewaarschuwing is. Net als op een pot pindakaas ‘bevat pinda’s’ of sesamolie ‘bevat sesam’. Maar hier weet ik het fijne niet van af. Mocht je informatie hierover hebben, hoor ik het graag.
Een ieder die dit leest een succesvol, gezond en liefdevol 2015 gewenst!
In 2015 ga ik dingen anders doen. Het lijkt onmogelijk, tot het gebeurt!
Zo heb ik de knoop doorgehakt en ben ik ondernemer geworden. Mijn droom komt uit!
Ik ga mensen gelukkiger maken. Door aan te raken. Heel netjes hoor. Geen gezweefteef. Geen praatjes over derde ogen en het openen van chakra’s. Geen kraanwater met halleluja-energie voor veel geld. Maar down to earth massage. Met beide voeten op de grond goede energie geven en krijgen. Losmaken wat vastzit. Voornamelijk op de stoel bij bedrijven. Maar voor de ontspanning ook op tafels.
Omdat ik dat kan. Met Stoel22!
Een tweede droom komt uit. Bedrijven helpen social media te omarmen en zakelijk in te zetten op een warme menselijke manier. Vanaf 1 januari 2015 begin ik aan een toffe opdracht. Als ondernemer zal ik de teams Social Media Monteur en New Media Brains versterken. Met Sleutel22!
Wie zich afvraagt, waarom toch steeds die 22? Wie me een beetje volgt op de socmed, heeft gezien dat 22 mijn merk is geworden. Steeds meer mensen laten me weten bij dat getal aan mij te denken. Dit zegt natuurlijk nog niets. En tegelijkertijd alles. En de tijd zal het leren.
Het getal 22 loopt als een rode draad door mijn leven. Ik zie overal 22, al van kinds af aan. Het getal 22 schijnt ook nog iets te betekenen voor wie er in wil geloven. Los van het feit dat ik, mijn lief, vriendin, zusje enz. de 22e jarig zijn, zie ik het ook gewoon als tunnelvisie of selectieve waarneming.
Je wordt gebeld door een bekende en je weet bij voorbaat dat de betreffende persoon je belt omdat ie iets nodig heeft. Ik maakte me hier ook schuldig aan. Wanneer bel of mail jij iemand nog met oprechte interesse in de ander?
Ik wil dit anders doen. Verandering begint bij jezelf, daarom ben ik begonnen mensen te bellen. Dit doe ik één keer in de week al 6 weken lang. Reacties zijn fantastisch. Verbazing: “Bel je écht zomaar?” tot dank: “Fijn dat je naar me vraagt!” Oldschool interesse. Verandering dus.
We moeten het met elkaar doen! Samen aan iets groots werken. Dat is wat ik wil.
Een Afrikaanse gezegde: “Wie snel wil gaan, moet het in zijn eentje doen. Wil ver wil komen, moet het samen doen.”
Op verschillende vlakken heeft 2014 me veel goeds gebracht. Zo heb ik geleerd dat ik blijkbaar moet wanhopen om tot creatieve oplossingen te komen. In de uiterst donkere dagen kwamen ineens de meest briljante ideëen naar boven. En op momenten dat ik het niet meer zag zitten, schoten onverwachts lieve mensen me te hulp.
Zo zijn er een paar mensen die ik specifiek wil benoemen en bedanken.
Een ring, meneer!
Er zijn zoveel Marokkaanse spreekwoorden. De ene nog grappiger dan de andere. Soms is het lastig om de spreekwoorden te vertalen. Maar heel veel spreekwoorden komen redelijk dicht in de buurt (qua uitleg) van de Nederlandse spreekwoorden.
Zie hier, uit mijn reeks Marokkaanse tegeltjeswijsheden en gezegden, de eerste in de rij.
Een man vraag een behoeftige: ‘Wat heb je nodig, naakte man?’
Waarop de behoeftige antwoordt: ‘Een ring, meneer!’
Uitspraak in het Marokkaans:
‘Ash gessek al 3eryan?’
‘Gattem, a moulay!’
Uitleg:
Leeghoofdigheid.
Mensen hebben soms geen idee van de belangrijkste prioriteiten in het leven. Maken soms onverstandige keuzes. Keuzes waar het niet gaat om je eigen eerste behoefte, maar om te kunnen laten zien hoe ‘rijk’ je bent. In feite is deze man niet alleen letterlijk arm, maar ook geestelijk.
“Mam, vandaag zou m’n broer toch 12jr zijn geworden?”
Ik knik. Ze sloeg haar armen om me heen en fluisterde in mijn oor.. “Ik mis hem ook mam. Maar ik denk niet heel vaak meer aan hem. En dat helpt wel om niet verdrietig te zijn. Hij is nu op een veel mooiere plek waar mensen elkaar niet haten.”
Mijn jongste die net naar beneden kwam lopen en het gesprek mee had gekregen, sloeg ook haar armpjes om mee heen. “Zullen we vandaag naar zijn grafje gaan? Dan hou ik je vast. En mama, je hoeft niet verdrietig te zijn, wij zijn bij je.”
Het is een gek en bijzonder besef dat verdriet ook ontwikkelt. Het ontwikkelt zich door verschillende fases die te maken hebben met het opgroeien van mijn dochters. De aanloop naar deze dag is elk jaar donker geweest, maar dit jaar viel de heftigheid en eenzaamheid van deze dag mee. We dragen het met ons drieën en dat verlicht. Zo zwaar als ik soms kan zijn, zo verlichtend en nuchter zijn mijn dochters.. en kinderen over het algemeen. Stel dat hij nog zou leven, wat zou mijn leven er anders uit hebben gezien. Ik parkeer die gedachte, want het is zinloos.
Vandaag zou hij 12 jaar zijn. Ik denk dat hij vast een ontiegelijk knappe puber zou zijn geweest, maar ik heb geen voorstelling. Vandaag was het besef dat ook verdriet ontwikkelt. Dat het mee buigt. De leegte is minder leeg en daardoor draaglijk. Vandaag hou ik in gedachte mijn zoon vast, druk ik hem tegen me aan, geef ik hem een highfive en laat hem weer los.
Diploma
Ik huppelde die donderdagmiddag stralend met mijn diploma op zak richting het station.
Terwijl ik mijn hoofddoek voor een raamspiegel rechttrok, dwaalden mijn gedachten af naar de woorden van de basisschooldirecteur:
“Het lijkt me beter voor uw dochter dat zij de LHNO (Lager Huishoud en Nijverheids Onderwijs) doet. Zo kan zij straks beter voor haar man en kinderen zorgen!”
Mijn moeders woeste gezicht kon ik me nog goed herinneren. “Geen sprake van. Mijn dochter gaat naar de MAVO/HAVO.”
En nu had ik het toch geflikt om 2 jaar over een 4 jarige opleiding Sociale Dienstverlening te doen.
Ik had nog geen zin om naar huis te gaan. Op het station besloot ik een willekeurige trein te pakken. Dat deed ik vaker. Zo zag ik tenminste iets van mijn land Nederland. Mijn OV-kaart voerde me naar Limburg, Groningen, en allerlei tussenstations. Het lag aan mij of ik zin had om uit te stappen en het dorp of stad te verkennen.
“Wanneer doe je je hoofddoek af?”
Deze trein bracht me naar Amsterdam. Ik liep langs de wallen (nieuwsgierigheid) naar de Bijenkorf. Terwijl ik parfum aan het testen was, bedacht ik me dat ik daar wilde werken. Ik liep naar de klantenservice waar ik vroeg hoe ik kon solliciteren. De dame achter de balie was op dat moment in gesprek met een dame van Personeel die toevallig ook de sollicitatiegesprekken deed. Ze keek me van top tot teen aan, en met een glimlach vroeg ze of ik met haar mee wilde lopen.
Het was een spontaan en erg geslaagd sollicitatiegesprek waar ik totaal niet op voorbereid was. Ik was aangenomen en kon de volgende dag beginnen. Ze sloot af met: “Wanneer doe je je hoofddoek af?” Waarop ik antwoordde met: “Zodra ik thuis ben, gooi ik m’n hoofddoek op de kapstok.”
Mijn eerste werkdag.. ik had me erop verheugd. Ik moest me melden bij Marco. Marco legde me uit wat mijn werkzaamheden zouden worden. Ik maakte kennis met mijn team. Daarna liepen we door het pand. De dag daarna stond ik al op mijn afdeling. Die ochtend werd mijn goedemorgenwens glashard genegeerd door iedereen die er was: Annet, Sander, Carel en William. Die hele week. En de week daarop ook.
Ik weet dat het ongelooflijk klinkt, maar ik verzin het niet.
Goedemorgen?
De derde week was ik het zat. Nadat ik mijn collega’s opnieuw succesloos goedemorgen wenste, zei ik: “Waarom beantwoorden jullie mijn goedemorgen niet? Ik ben jullie collega en begrijp best dat het lastig is te wennen aan een nieuw persoon. Maar het is niet meer dan collegiaal, laat staan menselijk om een persoon terug te groeten. Dus wat is er aan de hand?”
Annet die me het meest van allen vermeed mompelde dat ze genoeg aan haar hoofd had en niet altijd zin had te groeten, sorry en ze zou er rekening mee houden. De volgende dag groette ze inderdaad terug. De dagen daarna begonnen langzaamaan de gesprekken. Korte gesprekjes. Zo vroeg ze me hoe mijn weekend was en hadden we het over het weer en koetjes en kalfjes. De andere collega’s namen haar voorbeeld en kwamen los. Het contact groeide en na een tijd gingen we samen lunchen.
Op een ochtend rende ze op me af en opgewonden vertelde ze me het heugelijke nieuws. Ze had bij de tram twee dames met een hoofddoek aangesproken. Ze spraken gewoon Nederlands terug! Ze vond het erg spannend, maar was opgelucht toen ze ‘gewoon aardig’ bleken te zijn. Dit had ze nooit eerder gedaan..
Ik vond het oprecht tof dat ze dat had gedaan. Alsof ze haar eigen grenzen aan het aftasten was. Ze stond open voor anderen. Ik wist dat het een hele stap voor haar was. En niet voor haar alleen.
“Kan ik u helpen, mevrouw/meneer?” “Mooie broek is dat hè, wilt u ‘m misschien passen?” “Is dit misschien iets voor u?” “Wat vindt u van deze combinatie?” De klanten die ik aansprak, reageerden vrijwel altijd vermijdend. Glimlachten en liepen door. Op die ene dame na: “Ohhhhhhhhhhhhhhhh moet je eens kijken Geer, ze spreekt gewoon Nederlands!!” Ze riep haar man zo luid dat álle andere klanten die in de buurt stonden omkeken.
Die middag liep ik naar mijn leidinggevende Marco en vroeg ik naar bedrijfskleding. Deze krijg je normaal pas als je drie maanden in dienst bent. Maar ik werd niet herkend als medewerker. De meesten liepen angstig weg en sommigen keken naar me alsof ik een aapje in het circus was, in hoopvolle verwachting dat ik wat gekke kunstjes zou doen. Marco, die mijn argumenten aanhoorde, knikte en regelde bedrijfskleding. Ik blij! Want nu hoorde ik erbij. Ik bond de sjaal met de Bijenkorftekens als een haarband om mijn hoofddoek.
“Het spijt me!”
Ik vroeg Annet hoe het met haar ging. Ze zag er niet vrolijk uit. Ze keek me aan en zei: “Ik zit ergens mee. Het zit me zo dwars. Ik durf het niet eens te vertellen, maar ik wil het toch doen.
Weet je nog dat ik je in het begin zo negeerde? Ik had totaal geen idee hoe en wie je was. Die eerste paar dagen ben ik bijna elke dag naar de directie gegaan. Ik vond het belachelijk dat er een hoofddoek in de Bijenkorf werkte. Die was slecht voor en paste niet bij het imago van Bijenkorf. En hoe zouden we in vredesnaam met je gaan communiceren?!
De directie zou een oogje in het zeil houden en alle klachten verzamelen. Het spijt me, Fadwa. Jij bent alles wat ik niet dacht dat je zou zijn. En je bent niets van de oordelen die ik over je had. Jij bent anders!! Wil je het me vergeven?
Ik heb vandaag Marco gesproken en ik weet dat je volgende week overgeplaatst wordt naar een andere afdeling. Maar ik wil graag dat je bij ons team blijft.”
Jij bent anders?! Ondanks de goede bedoelingen en intenties blijf ik het zuur vinden. Anders dan wie? Waarom ben ik anders, wat maakt me anders? Ik ben vrouw, net als jij. Ik ben een Nederlander net als jij. “Jij bent anders!” Annet was niet de eerste die dat zei en zeker niet de laatste.
Toch was het goed. Zo’n bekentenis. Vooroordelen ombuigen naar iets positiefs en fouten durfen toe te geven.
Ik omhelsde haar omdat ze een traan liet en zei verder niets.
Na de overplaatsing kwam mijn oude team me dagelijks ophalen voor de lunch en kwamen ze tussendoor steeds even langs. Na vier succesvolle maanden bij de Bijenkorf moest ik stoppen omdat mijn HBO-studie begon. Marco vroeg me of ik alsjeblieft niet nog kon blijven werken, bijvoorbeeld de donderdagavonden en zaterdagen/zondagen. “En anders alleen het weekend? En alleen de zondag? Paar uurtjes dan? Echt niet? Ik wil nog meer Fadwa’s aannemen.
Voordat je kwam, hadden er al 2 dames met hoofddoek bij de Bijenkorf gewerkt. De allereerste, Fatima, was na 2 dagen gestopt. Die kwam gewoon niet meer, zonder afmelden. De tweede, Siham, heeft het 9 dagen volgehouden. Ze kwam bij me om te vertellen dat ze zich niet welkom voelde en dat ze wilde stoppen.”
Het zou me niet lukken, daar ik de duale HBO ging met 32u werken en 1 dag in de week studie.
We hadden een mooi afscheidsetentje met een hoog ‘Het-waren-twee-fantastische-dagen-gehalte’.
“Ze noemen me Fadwa?”
Drie maanden nadat ik weg was bij de Bijenkorf, bezocht ik mijn ex-collega’s. Daarna ging ik shoppen.
Op de afdeling lingerie, waar ik eerder ook heb gestaan, stond Ouafa. “Het is hier erg leuk werken. Alleen vreemd dat sommige collega’s me Fadwa noemen en vragen hoe het met me gaat.”
Waarop ik antwoordde: “Fadwa heeft hier ook gewerkt.. maar zij was anders!”
Ik geloof dat ik de liefde van mijn leven heb gevonden. Via bepaalde media ontving ik onderstaand mailtje. Met de foto van meneer Mohamed El-Sayad.
Nader onderzoek wijst een hoog frustratiegehalte uit. Maar dat neem ik voor lief. Meneer heeft immers een 5 kamer-appartement voor me. En zeg nou zelf: Welke vrouw valt nou niet voor de charmante uitspraken: “ I love make love and make sex oh too much, 24/7, just only with my lover and future wife. so I am very strong, hungry and have high desires, sexual power.”
Turn-on much! Komt ie… (het mailtje dan)
LOVE IS THE BEST THING IN THE LIFE- I am single, looking for true love and happy marriage. add me in your list in Ym egyptian_souvenirs Searching for love and lifetime partner, s,k,y,p,e, name: egyptianman1967 Add me in your list in Yah M egyptian_souvenirs tenderness, I am seeking for soul mate. Looking for my second half. looking for my other half. lifetime partner. to find my better half.to share my life with I look for soul partner to spend the rest of my life with, to live together forever.add me in your list in Ym egyptian_souvenirs s,k,y,p,e, name: egyptianman1967 Add me in your list in Yah M egyptian_souvenirs
My name is Mohamed El-Sayad, I am strong romantic Egyptian man, handsome,good looking, my birth date is 27th January, 1967, Looking for good woman. for marriage, I am romantic, believe in love and i do believe in marriage, Iam very serious person.I do not use drugs, I do not smoke nor drink wine, Alcohol at all, high educated man, I am university graduate, I have home 5 floors, now I have new flat large flat 5 rooms, ready with new furniture, it ready for you to stay in it we can marry in it. .I can live with you in any place in the world you want it, I want to have a happy marriage, strong family, we will live together forever. add me in your list in Ym egyptian_souvenirs I am social specialist at school, also I like free work, so I work as a businessman, export”Egyptian&touristic products”
Height: I am 185 Cm.tall,or 6 feet.1 inche, my Body Type: Average, I do not gambling, I do not use drugs, I do not smoke nor drink wine, Alcohol at all, I never make sex with all and any girls before, I am clean do not have ill “HIV” AIDS, my health is very sound and strong, I have so high energy, desires, passion and very much vitality,hardworking, super active, strong, I love make love and make sex oh too much, 24/7, just only with my lover and future wife. so I am very strong, hungry and have high desires, sexual power. I am single and free. I am good Muslim and religious person. Looking for good woman. for marriage, I am romantic, believe in love and i do believe in marriage, Iam very serious person. I search only for serious relations,for other half, my soul mate and I wish to be favorite! and forever.I am looking for someone to love and spend the rest of my life with, you and me together will build happy marriage and strong family. My woman should be my lover, friend and partner in one person. I want my partner to have dreams and desires for the future that we can accomplish together. chat on skype egyptianman1967 I am single, looking for true love and happy marriage, if you want marry good Egyptian man and we live together forever in paradis of love, I promiss you that we live in love in romantic nights with soft light, candle light and soft music, Softly spoken Pampering Massage Sleep Relaxation kiss and cuddle and make love to you 24 hours in every day and night-24/7- not stop..more and and more. please you have to know Iam very serious man want get marriage.Do you like be my wife. now I have new flat large flat 5 rooms, ready with new furniture, it ready for you to stay in it we can marry in it. please if you are serious woman like me .I can live with you in any place in the world you want it, I want to have a happy strong family. I am very romantic, Affectionate, emotional, warm, caring, kind, sincere, honest, loyal,serious, understanding, open minded, loving, faithful, , intelligent, ambitious, cultured, positive, and creative man . I have good warm clean heart like baby heart and I have big grow up mind like mind of wise&philosopher man. I have a house of four floors and I live alone, I speaks English and Arabic, high educated man, I am university graduate, I have got B.A. Bachelors in sociology, also I have got introductory of master’s degree, I am social specialist at school, also I like free work, so I work as a businessman, export”Egyptian&touristic products” all over the world, my company( EGYPTIAN SOUVENIRS CO.). . I am successful in my work and I like it. ). Also *I am expert in THE PHARAON EGYPTIAN MASSAGE. Egyptian Massage Specialist Health&Beauty Care. And Also I have Experience for make Excellent Original “EGYPTIAN RESTAURANT”.really I enjoy cooking, and also i like work at Hospitality, Tourism, entertainment, and hosting in my Egyptian Home Guest house For all people all ages travelers, visitors, touristis in Egypt: from Germany, Switzerland, Europe, USA, Canada, Australia, Japan..Do you want to learn Arabic language? I can help you, WELCOME TO EGYPT.I can help you..I love help others.”WELCOME TO YOUR SECOND HOME IN EGYPT” hosting in our Egyptian home-homestay. search about me on go gle Mohamed El-Sayad, Mit Ghamr, Egypt, EGYPTIAN SOUVENIRS, MR. MOHAMED EL-SAYAD
EGYPT.add me in your list in Ym egyptian_souvenirs